Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 27

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
21
urheimta sjálfan mig! Trúið mér,‘ mælti
hann og kinnkaði kolli, ,konan yðar mun
njóta beztu læknishjúkrunar, sem unnt er
að fá!‘
Kara fór brott og ég sá hann ekki aftur
langa hríð. Hann sendi mér aðeins fáein
orð hripuð á miða morguninn eftir, og
sagði mér, að konan mín væri dáin.“
John Lexman stóð upp úr sæti sínu og
skálmaði fram og aftur um gólfið, með
hökuna niðri á bringu sér. —
„Upp frá því,“ mælti hann, „lifði ég að-
eins til þess eins, að hegna Remington
Kara. Og herrar mínir, — ég hegndi hon-
um.“
Hann stóð á miðju gólfinu og barði
hnýttum hnefunum á breitt brjóst sitt.
„Ég drap Remington Kara,“ mælti
hann, og allir viðstaddir — að einum und-
anskildum — urðu svo forviða, að þeir
tóku andann á lofti.
Þessi eini var T. X. Meredith, sem hafði
vitað þetta frá upphafi.
XXII. KAPÍTULI.
Að stundarkorni liðnu hélt Lexman á-
fram sögu sinni:
„Ég hefi drepið á það áður, að í höll
Kara var maður einn, Salvolió að nafni.
Hann hafði verið dæmdur til lífstíðar
fangavistar í hegningarhúsi einu á Suður-
Italíu. Honum tókst þó að strjúka þaðan
á dularfullan hátt og komst á smábát yfir
Hadríaflóa. Mér er ókunnugt um, á hvern
hátt Kara náði í hann. Salvolió var mjög
ómannblendinn maður. Og ég komst aldr-
ei að því með vissu, hvort hann var
Grikki eða ítali. En það eitt er ég viss
um, að hann var sá fullkomnasti þorpari
— að húsbónda sínum undanskildum —
sem ég nokkurn tíma hefi mætt á æfi
minni.
Honum var laus höndin að grípa til
bnífsins, og einu sinni sá ég hann drepa
einn gæzlumanninn, sem hann grunaði
um að hafa látið mig fá of góðan mat, og
bar ekki meira á samvizkubiti hjá honum,
en þó hann hefði drepið rottu.
Það var hann, sem veitti mér áverkann
þann arna.“ John Lexman benti á kinn-
ina á sér. í fjarveru húsbónda síns tók
hann að sér að stæla ofsókn Kara gegn
mér, en honum fórst það fremur klauía-
lega. Hjá honum fékk ég einnig vitneskju
— þá einustu sem ég hefi fengið — um
meðferð þá, sem vesalings Grace varð að
þola. Hún hafði andstyggð á hundum, og
Kara hlýtur að hafa komizt að því, •—• og
í svefnherbergi hennar — hún var sýni-
lega látin njóta meiri þæginda heldur en
ég — hafði hann bundið fjóra grimma
hunda svo nærri henni, að þeir gátu nærri
því glefsað í hana.
Ummæli nokkur, sem þetta ruddamenni
hafði um konu mína, gerðu mig svo æst-
an og trylltan af heift, að ég stökk á hann.
Hann brá hníf sínum og lagði til mín, um
leið og ég hentist niður á gólfið, og það
var kraftaverk, að ég skyldi sleppa með
lífi. Hann hafði bersýnilega fengið fyrir-
skipanir um að snerta mig ekki, því að
eftir á var hann lafhræddur, enda sýndi
það sig, að hann hafði fulla ástæðu til
þess. Þegar Kara kom heim aftur, varð
hann þess þegar var hvernig ég leit út í
andlitinu, rannsakaði málið og lét síðan
fara með Salvólíó út í húsagarðinn og
gefa honum iljastrokur á austurlanda-
vísu, unz fætur hans voru meyrir og blóð-
ugir eins og kjötstykki.
Þér getið þess því nærri, að maður
þessi hataði mig ógurlega og með áþekkri
grimmd og húsbóndi hans. Eftir að Grace
var dáin, fór Kara skyndilega á brott, og
var ég þá algerlega á valdi þessa dásam-
lega manns. Er hún, sem var aðaltilefnið
til heiftúðugrar hefndar Kara, var úr
sögunni, var sem hann sinnti mér minna
en áður og gæfi mér lítinn gaum yfirleitt.