Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 35

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
29
„Hversvegna auðvitað?“ spurði yfirlög-
reglustjórinn.
„Sökum þess,“ svaraði T. X., „að hinn
rétti Gathercole hafði misst hœgri hand-
legginn. — Það var einasta skyssan, sem
Lexman varð á.“
„Hm,“ yfirlögreglustjórinn togaði í yf-
irskegg sitt og litaðist spyrjandi um í her-
berginu, „við verðum að ákveða okkur
fljótt viðvíkjandi Lexman," mælti hann.
„Hvað segið þér, Carlneau?“
Frakklendingurinn yppti öxlum.
„Ég fyrir minn part myndi ekki aðeins
skora á Innanríkisráðuneyti yðar að náða
hann, heldur einnig mæla með, að hann
fengi eftirlaun,“ svaraði hann opinskátt.
„Hvað segið þér, Savorsky?11
Rússinn brosti ofurlítið.
„Þetta er mjög áhrifarík saga,“ sagði
hann rólega og stillilega, og mér virðist
að ef þér færuð að draga Mr. Lexman
fyrir lög og dóm, þá mynduð þér að lík-
indum vekja dálaglegt hneyksli. Meðal
annars,“ mælti hann og strauk hið snortra
litla yfirskegg sitt, „vil ég gera þá athuga-
semd, að á hvern hátt, sem flett væri ofan
af ástandinu í Albaníu og lagaleysinu þar,
myndi það nú sem stendur ekki verða
litið blíðum augum af minni landsstjórn.“
Augu yfirlögreglustjórans blikuðu og
hann kinnkaði kolli.
„Það er líka mín skoðun," mælt yfir-
niaður ítölsku lögreglunnar. „Auðvitað
höfum við mikinn áhuga á öllu því, sem
skeður meðfram ströndum Hadríaflóa.
Mér virðist að Kara hafi hlotið mjög
miskunnsöm málalok, og ég á hálferfitt
með að hugsa til þess með stillingu að
böfðað verði sakamál gegn Mr. Lexman.“
„Well, ég býst við, að hin stjórnmála-
lega hlið þessa máls snerti oss ekki sér-
staklega mikið,“ mælti O’Grady, „en sem
einn þeirra, er einu sinni lá alveg við
köfnun af því að sópa upp röngu ryki,
myndi ég leggja til, að láta málið falla,
þar sem það, er komið.“
„Yfirlögreglustjórinn sat í þungum
hugsunum, og Belinda Mary starði á hann
með eftirvæntingu.
„Biðjið hann að koma inn,“ sagði hann
blátt áfram.
Stúlkan gekk út og sótti John Lexman
og konu hans, og þau komu inn og héld-
ust í hendur, ósegjanlega hamingjusöm
og róleg, hvað svo sem framtíðin kynni
að færa þeim í skauti sínu. Yfirlögreglu-
stjórinn ræskti sig:
„Lexman, við erum allir mjög þakklát-
ir yður,“ mælti hann, „fyrir mjög
skemmtilega og fróðlega sögu yðar og á-
kaflega merkilega hugmynd. Það sem þér
hafið gert — að mér skilst —“ mælti hann
rólega og athugandi, „er að setja yður
sjálfan í stað morðingjans, og ekki aðeins
að halda fram skoðun yðar á því, hvernig
morðið var framið, heldur einnig um or-
sakirnar og tildrögin til morðsins. Ég verð
að segja, að það er mjög merkileg hug-
myndasmíð.“ Hann talaði mjög rólega og
yfirvegandi og bandaði alvarlega frá sér
með hendinni, en John Lexman, sem var
sýnilega forviða, ætlaði að grípa fram í.
„Gerið svo vel að bíða og grípið ekki fram
í, fyrr en ég er farinn á brott,“ þrumaði
hann. „Þér hafið farið í ham hins rétta
glæpamanns og hafið talað mjög sannfær-
andi. Maður gæti haldið, að sá, sem drap
Remington Kara, stæði hér raunverulega
frammi fyrir okkur. Fyrir þessa ágætu
persónugervingu erum við allir yður
mjög þakklátir.“ Hann litaðist um yfir
gleraugun eins og eftir samþykki stéttar-
bræðra sinna, og þeir tautuðu allir sam-
sinnandi.
Hann leit á úr sitt.
„Nei, nú verð ég víst að fara.“ Hann
gekk þvert yfir herbergisgólfið og rétti
John Lexman hendina. „Ég óska yður til
hamingju,“ mælti hann og greip báðar