Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 22

16
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
framkvæmd, hvernig hann ætlaði að
kvelja hana og pína.
Þér vissuð víst ekki,“ mælti hann og
sneri sér að T. X., „að það leið varla mán-
uður svo, að ekki kæmi einhver svívirði-
legur þorpari heim til hennar með þá
sögu, að hann væri nýlátinn laus úr Port-
land fangelsi eða Wormwood Scrubbs þá
um morguninn, og að hann hefði séð mig.
Saga sú, sem hver þessara sendla hafði
að segja, var nægiegt til að sundurkremja
hjarta hverrar konu, nema þá þeirra
allra hugrökkustu. Þetta voru sögur um
illa meðferð hrottalegra gæzlumanna, um
lasleika minn og sturlun mína og yfirleitt
um allt mögulegt, sem miðað gat að því,
að tæta sundur tilfinningar tryggrar og
hjartnæmrar eiginkonu.
Þetta var áform og tilgangur Kara.
Ekki að særa líkamlega með svipu eða
hníf, heldur að rista djúpt í hjartað með
eitraðri tungu sinni, alveg inn í kviku
sálarinnar. Er hann svo komst að því, að
ég myndi bráðlega verða látinn laus —
hann getur hafa gizkað á það, eða grafið
það upp með einhverju baktjaldamakki,
að náðun mín væri á leiðinni, — þá hug-
kvæmdist honum hið mikla bragð sitt. Og
hann hafði aðeins tvo daga til fram-
kvæmdanna.
Gegnum einn njósnara sinna komst
Kara á snoðir um einn gæzlumannanna
við fangelsið, sem lent hafði í einhverri
klípu og ónáð yfirmanna sinna, og stóð
til, að honum yrði sagt upp sökum ein-
hverra viðskifta hans við fánganna. Mað-
ur þessi var mjög sólginn í fé, og mútur
þær, sem Kara bauð honum, voru all álit-
legar, og tók gæzlumaðurinn því boðinu.
Kara hafði keypt léttbyggða flugvél, og
eins og yður er kunnugt, var hann ágæt-
ur flugmaður. Svo flaug hann í henni til
Devon og kom þangað í aftureldingu og
lenti á einum afskekktasta hluta heiðar-
innar.
Það þarf ekki að fjölyrða um það,
hvemig ég komst undan. Frásögn mín
hefst raunverulega með því, er ég sté
fæti á þilfar „Mpret“. Sú fyrsta mann-
eskja, sem ég vildi hafa tal af, var auð-
vitað konan mín. En Kara herti að mér
að fara fyrst til klefa þess, er mér var
ætlaður, og hafa þar fataskipti, og þá
fyrst tók ég eftir því, að ég var enn í
fangabúningnum. Hreinn og snotur al-
fatnaður beið mín í klefanum, og ég get
ekki með orðum lýst, hvílík nautn mjúk-
ar skyrtur og mátuleg föt voru mér eftir
fangelsisvistina.
Þegar ég var búinn að klæða mig,
fylgdi gríski brytinn mér inn í stóran,.
skrautsal, og þar fann ég ástina mína, sem
beið þar eftir mér.“ —
Rödd Lexman’s lækkaði og varð að
hvísli, og það liðu tvær—þrjár mínútur,
áður en hann náði valdi á geðshræringu
sinni.
„Hún hafði haft illan grun á Kara, en
hann hafði gert sitt ítrasta til að eyða
allri tortryggni hjá henni. Hann hafðr
skýrt henni frá áætlun sinni og sýnt
henni flugvélina, en samt treysti hún
honum ekki og vildi ekki fara um borð
í lystisnekkjuna, heldur hafði hún beðið
í vélbát, sem fylgdist með skipinu. þang-
að til hún sá, að við lentum, og sá þá, að
því er hún hugði, að Kara væri ekki með
neina svikapretti. Kara hafði auðvitað
leigt vélbát þenna, og hafði að líkindum
mútað báðum bátverjum álíka mikið og
gæzlumanninum við fangelsið.
Fögnuð frelsisins geta þeir einir skilið,
sem liðið hafa ógnir og þjáningar fanga-
vistarinnar. Þetta er auðvitað algeng og
útslitin fullyrðing, en þegar maður er að
lýsa frumstæðum viðburðum, þá er ekki
þörf né rúm fyrir smáatriði. Ferðin var
fremur viðburðalítil. Við sáum lítið til
Kara á leiðinni, og hann var alls eigi nær-
göngull við okkur. Við óttuðumst það'