Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 24

18
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ein orð á máli, sem ég býst við að hafi
verið tyrkneska.
,Hann mun sýna yður leiðina/ mælti
Kara og brosti sínu elskulegasta brosi.
Ég fór með þjóninum, en dyratjaldið
var tæplega fallið að baki mér, er fjórir
menn gripu mig, fleygðu mér harkalega
á gólfið, einhverri skitinni tusku var troð-
ið upp í mig, og áður en ég hafði fylli-
lega áttað mig á, hvað gerzt hafði, var
búið að binda mig á höndum og fótum.
Undireins og mér urðu augljós þessi
ægilegu svik Kara, varð mér fyrst hugs-
að með skelfingu til Grace og öryggis
hennar. Ég brauzt um með þriggja mann'a
afli, en þeir voru of margir um mig. Ég
var dreginn af stað eftir ganginum, hurð
var opnuð og mér var fleygt inn í her-
bergi. Ég hlýt að hafa legið þarna á gólf-
inu í hálfa klukkustund eða svo, þegar
mennirnir komu aftur, og í þetta sinn
var í fylgd með þeim miðaldra maður,
Salvólió að nafni, annaðhvort ítalskur eða
grískur að þjóðerni.
Hann talaði vel ensku og gaf mér fylli-
lega í skyn, að ég yrði að hegða mér vel.
Ég var svo leiddur inn aftur í stóra sal-
inn, og þar sat Kara ennþá í einum hinna
djúpu hægindastóla, sem hann hélt svo
upp á, og reykti vindling. Rétt andspæn-
is honum sat veslings Grace og var enn
í tyrkneska búningnum, og mér til mikill-
ar gleði óbundin. En er hún reis á fætur
og ætlaði að ganga til mín, var henni um-
svifalaust hrint aftur á bak af verði þeim,
er stóð við hliðina á henni.
,Mr. John Lexman', mælti Kara loð-
mæltur og talaði í nefið. ,Þér eruð nú rétt
að festast í fyrstu möskvunum á mjög
stórri og háskalegri hugsanavillu. Ég þarf
að segja yður dálítið, sem mun gera yður
fremur óglatt í geði.1 — Og þá heyrði ég
í fyrsta sinn, að náðun mín hafði verið
undirrituð og sakleysi mitt sannað.
,Þar eð ég hafði gert mér allmikla fyr-
irhöfn með að koma yður í fangelsi,1
mælti Kara, ,þá er ekki líklegt að ég láti
allar áætlanir mínar stranda og verða að
engu og tilgangur minn er sá að gera
ykkur báðum lífið afskaplega óbærilegt/
Hann hækkaði ekkert róminn, talaði al-
veg í sama viðræðutón, þýtt og skemmti-
lega.
,Ég hata yður af tveimur ástæðum,1
mælti hann og taldi á fingrum sér: ,Fyrst
af því þér tókuð þá konu, sem ég ætlaði
sjálfum mér. í augum manns með minni
skapgerð er slíkt ófyrirgefanlegur glæpur.
Ég hefi aldrei sótzt eftir konum, hvorki
til vináttu né skemmtunar. Ég er einn
þeirra fáu manna í heiminum, sem er
sjálfum sér nógur. Það vildi nú svo til, að
ég óskaði að ná í konu yðár, en hún hafn-
aði mér, sennilega sökum þess að hún
vildi yður heldur.1
Hann leit hæðnislega á mig.
,Þér haldið auðvitað núna,‘ mælti hann
hægt og seint, ,að nú ætli ég mér að ná í
hana, og að það sé einn hluti hefndar
minnar að skáka henni beint inn í
kvennabúr mitt. En ekkert er fjærri ósk
minni né ætlun. Hinn „Svarti Rómverji“
er ekki ánægður með leifar annars eins
vesalings ræfils og þér eruð. Ég hata ykk-
ur bæði jafn mikið, og ykkar beggja bíð-
ur nú ægilegri reynsla heldur en jafnvel
yðar fjölskrúðuga hugmyndaflug getur
uppmálað. Þér skiljið eflaust hvað það
muni þýða?“ sagði hann og var enn jafn
rólegur og kaldur.
Ég svaraði engu. Ég þorði ekki að líta
á Grace, og nú sneri hann sér að henni.
,Ég býst við, að þér elskið manninn yð-
ar, vina mín,‘ mælti hann. ,Ast yðar verð-
ur nú reynd til þrautar. Þér skuluð fá að
sjá hann verða að því aumasta hraki af
sjálfum sér. Þér skuluð fá að sjá farið ver
og ómanneskjulegar með hann, heldur en
með skepnurnar í haganum. Ég mun enga