Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 46

40
NtJAR KVÖLDVÖKUR
hreinskilinn, þá skil ég mig ekki sjálf. Að
minnsta kosti ekki fyllilega.11
„Jæja, nú verðum við víst að fara,“
sagði einhver í hópnum. „Þetta hefir ver-
ið skemmtilegt.“
,jO-o, skemmtilegt! En það er gott að
geta sagt það sem manni býr í brjósti,“
sagði Ruth.
„Absolutt,“ sagði ungfrú Nickelsen á
skjalasafninu. Hún hafði ekki sagt eitt
einasta orð allt kvöldið.
„Gæti ekki verið gaman að hittast öðru
hvoru svona utan skrifstofunnar — t. d.
einu sinni í mánuði,“ sagði Ruth.
Hinar voru sammála.
„Við starfandi stúlkur,“ sagði ein hlæj-
andi.
„Segjum fyrsta mánudag í hverjum
mánuði, eða hvað?“
„Allright! Góða nótt, starfandi stúlkur!“
„Góða nótt — þakk fyrir í kvöld!“
Ruth fór að taka til og hugsa og var
mjög óánægð með sjálfa sig. — Allt sem
ég hefi blaðrað og blaðrað án þess þó að
geta tosað út úr mér því sem ég ætlaði
að segja þeim, hugsaði hún með sjálfri
sér. „But — what to do about it? Let’s
put out the light and go to bed!1'1)
En það er ekki alltaf einhlítt heldur.
Hún lá lengi vakandi og bylti sér til í
rúminu. Allt í einu flaug henni í hug að
hún vildi ekki vera lengur í þessari stöðu
sinni. Hvaða framtíð var í því? Var hún
ekki ung og hraust og hugrökk? Skyldi
svo sem ekki vera neitt annað til að taka
sér fyrir hendur í þessum stóra og dásam-
lega heimi en að láta fingurna dansa um
stafaþrep á ritvél allan liðlangan daginn?
Eflaust. Á morgun undireins skyldi hún
snúa sér að þessu — þaulhugsa það að
minnsta kosti.
a) »En — hvað er við því að gera? Bezt að
slökkva Ijósið og' fara að hátta!« (enska).
Þýð.
Ró og friður seig á hana. Rétt á eftir
var hún sofnuð.
Ruth Lange vaknaði morguninn eftir
og fann það á sér að hún myndi eiga í
vændum mikinn dag og merkilegan, en
henni var ekki fyllilega ljóst, í hverju
þetta væri fólgið. Er hún dró upp felli-
tjaldið frá glugganum, sá hún að himin-
inn var sindrandi blár og vissi að sólin
myndi skína beint á hana, er hún gengi
ofan eftir Drammens-vegi, lystigarðs-
megin.
En varð nokkur merkisdagur úr sól-
skini og heiðum himni?
Æ, það var satt! í dag átti hún að iara
að hugsa um eitthvað nýtt. Húrra! Hvílík
blessuð frelsistilfinning sem fylgdi því að
hafa ásett sér að hætta á skrifstofunni.
En hamingjan góða — klukkan! Ennþá
var hún þó skrifstofustúlka hjá Eilertsen
& Sönner H/F. og átti að koma til vinnu
klukkan níu stundvíslega — helzt fáein-
um mínútum fyrir níu.
ískaldur steypirinn, grófnuddunin á eft-
ir og síðan í fötin í hvínandi hvellinum,
klukkan þrjú kortér í níu, og hún átti
ekki einu sinni fyrir „Strætó“-miða, allt
þetta steypti henni niður af hátindi hrifn-
ingarinnar — og þrátt fyrir bláa himininn
og sólina beint í andlitið hljóp hún við
fót ofan eftir Drammens-vegi í fremur
gráu hversdagsskapi.
Fjárans líka — fyrirgefðu orðbragðið,
elsku Ruth, sagði hún við sjálfa sig, það
er nú annars ekki bara að hætta á skrif-
stofunni. Ég lifi ekki á hugsununum ein-
um, ég verð víst að þrauka kyrr þangað
til ég hefi hugsað til hlítar. Það á ég við.
Þetta dularfulla það, sem átti að veita
henni frelsi og sjálfstæði ekki aðeins í
bráð heldur einnig í lengd.
Hún kom of seint á skrifstofuna. Auð-
vitað.
Stúlkurnar kinkuðu kolli og þökkuðu