Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 25

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
19
gleði veita ykkur, engan frið né ró. Héðan
af eruð þið þrælar og aumari en þrælar!'
Hann klappaði saman lófunum. Sam-
talinu var lokið, og upp frá því sá ég
Grace aðeins einu sinni.“
John Lexman þagnaði og huldi andlitið
í höndum sér.
„Þeir fóru svo með mig ofan í neðan-
jarðarfangelsi, „sem var höggvið inn í
sjálfan klettinn. Á ýmsa vegu minnti það
mikið á fangelsið í kastalanum Chillon,
þar eð einasti glugginn sneri út að vind-
börðu vatni, og gólfið var ósléttur og
nibbóttur kletturinn. Ég kalla fangelsið
neðanjarðar, eins og það vissulega var
þeim megin, því að 'höllin var byggð á
brattri brún í undirhlíðum.
Þeir hlekkjuðu mig á fótum og létu mig
svo eiga mig. Einu sinni á dag gáfu þeir
mér dálítið af geitakjöti og vatn í tinkrús,
og einu sinni á viku kom Kara sjálfur inn
og settist svo fjarri mér, að ég gat ekki
náð til hans. Hann sló þá upp dálitlum
kjaftastól, settist á hann og tók til máls,
meðan hann reykti vindling sinn.
Guð minn góður! Allt það sem sá mað-
ur sagði! Það sem hann lýsti og sagði frá!
Allar þær skelfingar, sem hann taldi upp!
Og alltaf var Grace miðdepillinn í öllum
frásögnum hans. En henni hefir hann svo
sagt samskonar sögur um mig sjálfan. Ég
get ekki lýst þeim. Það er ekki hægt að
hafa þær eftir!"
John Lexman lokaði augunum og það
fór hrollur um hann.
„Þetta voru vópn hans. Hann lét mig
ekki horfa upp á pyntingar ástmeyjar
minnar, hann færði mér ekki áþreifanleg-
ar sannanir um þjáningar hennar — hann
sat aðeins og spjallaði, lýsti því framúr-
skarandi skýrt og nákvæmlega, sem virt-
ist alveg ótrúlegt fyrir útlending, hvílíkri
skemmtun hann hefði sjálfur verið vottur
að.
Ég hélt, að ég hefði misst vitið. Tvisvar
sinnum stökk ég á hann, og tvisvar sinn-
um kipptu hlekkirnir um fætur mína mér
endilöngum á steinnibbugólfið. Einu sinni
sótti hann fangavörðinn og lét hann lemja
mig með svipu, en ég tók hirtingunni svo
rólega, að honum varð engin ánægja úr
því. Ég sagði áðan, að ég hefði séð Grace
aðeins einu sinni, og það vildi þannig til:
Það var eftir þessa hirtingu, að Kara,
sem var sannarlegur djöfull í heiftaræði
sínu, hafði ásett sér að taka hefnd fyrir
kæruleysi mitt. Þeir fóru með Grace á
bát út á vatnið og reru þangað, sem ég
gat séð þá út um gluggann. Og þar lömdu
þeir hana, eins og þeir höfðu lamið mig.
Ég get ekki sagt ykkur nánara frá þessu,“
mælti Lexman alveg yfirbugaður, „en ég
óska — þið getið ekki ímyndað ykkur,
hve innilega heitt ég óska þess — að ég
hefði þá fengið að deyja, svo að mann-
hundurinn hefði fengið þá fullnægingu,
sem hann sóttist eftir. Guð minn góður!
Það var hræðilegt!
Þegar vetraði að, tóku þeir mig með
sér út í fóthlekkjunum, til að sækja eldi-
við út í skóginn. Það var engin ástæða til
þess, að ég þyrfti að gera þetta, en sann-
leikurinn var sá, að því er Salvólió sagði
mér, að Kara hafði dottið í hug, að það
myndi vera of heitt handa mér í fangels-
inu. Hæðirnar að baki hallarinnar hlífðu
fangelsinu við köldustu vindunum, og
jafnvel köldustu næturnar var því vistar-
vera þessi alls ekki óbærileg.
Svo fór Kara burt um hríð. Ég býst við
að hann hafi farið til Englands, og hann
kom aftur alveg vitstola af heiftaræði,
Ein af stór-áætlunum hans hafði alger-
lega brugðizt, og nú herti hann á sálar-
kvölum mínum meira en nokkru sinni
áður.
Fyrrum kom hann inn til mín aðeins
einu sinni í viku, en nú kom hann nærri
því daglega. Hann kom venjulega seinni
part dagsins, og varð ég því hissa eina
3“