Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 13

SKIPSTJÓRINN Á „SJÖSTJÖRNUNNI“
7
Þetta var nú í seinasta sinn, sem hann
ætlaði að koma hér í Voginn, og hún eina
manneskjan, sem ekki hafði yfirgefið
hann. Hann ætlaði að muna henni það.
Þau viknuðu bæði meðan á þessum um-
ræðum stóð. Reiersen tekur hönd hennar,
en hún er föst fyrir eins og klettur. Þá
vefur hann handleggnum um hálsinn á
henni og segir:
Manstu það sem gerðist í naustinu,
nóttina fyrir tuttugu árum síðan?
Já, svarar hún ofur lágt. Hún veitir
ekkert viðnám, svo að hann heldur henni
þétt upp að sér.
Guð fyrirgefi mér syndir mínar, segir
hún. Ég hefi munað eftir skipstjóranum
allan tímann.
Nú skyldi í eitt skipti fyrir öll úr því
skorið, hvort Reiersen skipstjóri væri til
einskis nýtur framar.
Hvað er það, sem skipstjórinn vill? spyr
hún undrandi. Er skipstjórinn galinn?
Svei! Giftur maðurinn!
Þegar ásakanir hennar hafa engin áhrif,
slær hún hann í andlitið með krepptum
hnefa og hann hrekkur í fáti undan, upp
að veggnum.
Ef ég hefði vitað að þetta var meining-
in, segir hún móðguð, þá hefði ég ekki
stigið fæti mínum inn fyrir káetudyrnar.
Hefir skipstjórinn nokkru sinni heyrt
annað eins, og að hann, giftur maðurinn,
skuli láta svona!
Hún snarast út úr káetunni og upp
stigann og fer til vinnu sinnar fram í
lestina. Draumur hennar um Reiersen
skipstjóra hafði reynzt blekking. Hún
skyldi, svei mér, ekki hugsa til hans
framar, og ekki minnast svarta hársins
hans frá æskuárunum, úr því að hann var
af þessu taginu. Hann bar hvorki virð-
higu fyrir sjálfum sér né guði almáttug-
um. Það var allt öðru máli að gegna með
Það, sem gerðist í naustinu fyrir tuttugu
^rum. Þá höfðu þau bæði verið ólofuð.
Eftir þetta fannst Reiersen skipstjóra
hann vera afdánkaður ræfill. Ekki einu
sinni eineygt og fertugt kerlingarskass
vildi hafa nokkuð saman við hann að
sælda; hann, sem áður fyrr gat lagt allar
stúlkurnar í Vogi að fótum sér. Ellin var
komin.
Hans skeið var á enda runnið. Það hafði
enga þýðingu fyrir hann að láta svona.
Honum var skammar nær að leggja sig
meira eftir guðhræðslu og alvöru lífsins.
Ef allt annað brást, gat hann leitað sér
þar huggunar í ellinni.
Hann mundi meira að segja eftir þessu
þegar runnið var af honum, og hann sagði
við sjálfan sig:
Nú fer þú og bætir ráð þitt, Reiersen.
Ef þú tekur daglega lítilsháttar framför-
um, þá er það þó alltaf í áttina. Það er
sjálfsagt rétt hjá Pálínu, að tími sé kom-
inn til þess.
Um kvöldið kemur verkstjórinn um borð
og tilkynnir að búið verði að ferma næsta
kvöld. Þá segir skipstjórinn alvarlegur:
Guði sé lof fyrir það!
Verkstjórinn glápir á hann og veit ekk-
ert hvaðanásigstendur veðrið. Hann spyr:
Hvenær fer skipstjórinn?
Og Reiersen anzar:
Næstu nótt, ef guð lofar.
Og guð lofaði það.
Reiersen létti akkerum, eins og ráðgert
hafði verið, og sigldi út Voginn.
Hann þekkti hvern hólma og hvert
sker. Hérna hafði hann lifað eitt æfintýr
og þarna annað. Það var á æskuárunum,
hans velgengnisárum.
Nú var það löngu liðið....
Reiersen stendur við stýrið og speglar
sig í glerinu á áttavitanum. Allt í einu
réttir hann hermannlega úr sér og segir
við sjálfan sig:
Næsta sumar reyni ég annars staðar.
Fjandinn hafi það, að ég sé alveg af-
dánkaður. Sverrir Áskelsson þýddi.