Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 11

SKIPSTJÓRINN Á „SJÖSTJÖRNUNNI“
5
um stúlkum, kringlum og „snöpsum", eins
og á hans velgengnisárum.
Hvað var nú til ráða? Hann nær í göt-
óttu fötin sín neðan úr kistu, og fær
henni rifna flaggið og hún byrjar strax á
saumaskapnum. En Pálína er þögul. Hann
hellir í glas handa henni. Hún drekkur,
en grúfir sig svo aftur yfir verkið.
Heyrðu, Pálína, segir hann, til þess að
þóknast henni, þú átt gott, að hafa fund-
ið guð.
Það getur skipstjórinn reitt sig á, anzar
hún. Og það er kominn tími til að skip-
stjórinn finni hann líka.
Ég er kannske ekki alveg eins langt frá
því, eins og áður.
Heldur skipstjórinn það virkilega? spyr
hún.
Já, mér finnst það vera heldur í áttina,
nú í seinni tíð.
En nú hafði losnað um málbeinið á
þeirri gömlu, og hún hélt áfram að tala
um guð. Þá iðraðist Reiersen eftir að hafa
fitjað upp á þessu umræðuefni og hinn
forherti syndari rauk upp í reiði, senni-
lega vegna þess, að honum fanst hann
vera farinn að leita guðs. Hann hélt sér
hefði bara fundizt þetta, sagði hann.
Gefðu því rúm í hjartanu, bað hún,
gefðu því rúm í hjartanu!
Reiersen hellti aftur í glösin og bauð
henni meira af kringlunum.
Þær hlógu, stúlkurnar í landi, sagði
hann, en nú getur þú sagt þeim, að það
hafi hreint ekki verið slæmt, að koma um
borð til Reiersens skipstjóra.
Þau drukku bæði.
En þegar hann ætlaði að sveigja um-
ræðurnar að veraldlegum hlutum, keppt-
ist hún við að sauma og svaraði honum
engu orði. Hann þorði ekki að minna
hana í hina gömlu, góðu daga fyrir tutt-
Ugu árum síðan. Það var komið alveg
fram á varir hans, en hann hætti við það.
Þetta varð alltaf leiðinlegra og leiðin-
legra. Tíminn leið og flaggið var tilbúið,
en Reiersen hafði ekki einu sinni getað
hlegið, hvað þá meira.
Nú er nóg komið í þetta skipti, sagðí
hann, þegar hann stóðst ekki mátið leng-
ur. Hann fleygði fötunum aftur niður í
kistu og lét róa Pálínu í land.
Dagurinn var liðinn. Ráðagerð hans
hafði að engu orðið.
IV.
Enn líða nokkrar vikur. Það er komið
undir haust, fiskurinn er orðinn þurr og
sá dagur nálgaðist óðfluga, þegar átti að
skipa honum fram aftur.
Reiersen valdi hlýan morgun. Sex- og
áttæringar voru sökkhlaðnir fiski og
snöggklæddir menn reru þeim fram að
„Sjöstjörnunni“.
Það var gamall siður þegar „plattað“
var, að við það ynnu fjórar stúlkur.
Hverjar vildu „platta“ í haust?
Allar færðust undan því. Það kom í
raun og veru engum við nema verkstjór-
anum. Þess vegna skipti Reiersen sér ekk-
ert af þessu; en honum gramdist þessi
nýi vottur um virðingarleysi, og hann
beit sig í varirnar af gremju. Pálína
reyndist aftur góðhjörtuð og bauðst til
þess að „platta“ fiskinn, ef hún fengi
þrjár stúlkur með sér. En Reiersen fór
niður í káetu og tók tappann úr flösk-
unni. Hvað annað gat hann gert þegar
svona stóð á? Hans hlutverki var lokið.
Nú, jæja, þetta skyldi líka verða síðasta
sumarið sem hann sigldi „Sjöstjörnunni“
inn í þennan fjandans afkima. Það voru
nógir aðrir staðir til, þar sem hægt var að
þurrka saltfisk. Hann orðinn of gamall?
Nei, það skyldi nú koma í ljós í dag. —
Skál!
Hann drakk stöðugt og taldi í sig kjark,
og eftir hálftíma var hann kominn í það
skap, að hann gat boðið öllum borðalögð-
um póstskipstjórum birginn.