Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 15

Edgar Wallace:
Sagan um snúna kertið.
(Niðui'lag').
XVIII. KAPÍTULI.
T. X. sat við skrifborð sitt og studdi
hökunni í hönd sér. Hugur hans var önn-
um kafinn. Hann var alvarlegur, eins og
málefni það, sem hann var að velta fyrir
sér. En hann stóð upp fúslega og gekk á
mót stúlkunni, sem kom brosandi inn um
dyrnar, sem Mansus opnaði fyrir henni
mjög hátíðlega.
Hún var ljómandi falleg þennan daginn.
Augu hennar leiftruðu með óvenjulegum
bjarma.
„Ég hefi dásamlegustu fréttir að segja
þér,“ mælti hún, „og ég get bara ekki sagt
þér þær.“
„Þetta er sveimér góð byrjun,“ sagði T.
X. og tók handskjól hennar frá henni.
„Ó, en það er sannarlega dásamlegt,“
sagði hún með ákafa, „dásamlegra heldur
en allt annað, sem þú hefir nokkurn tíma
heyrt.“
„Vér erum að verða forvitnir,“ sagði T.
X. ísmeygilega blíður.
„Nei, nei, þú mátt ekki gera að gamni
þínu,“ sagði hún í bænarróm. „Ég get ekki
sagt þér það núna, en það er dálítið, sem
— sem mun alveg koma þér til blátt á-
fram að —“ hana skorti orð eða samlík-
ingu.
„Til að skreppa úr skinninu,“ stakk
hann upp á.
„Ég ætla að gera þig steinhissa.“ Hún
kinnkaði kolli hátíðlega.
„Ég þoli nú talsvert, skal ég segja þér,“
sagði hann brosandi. „Og t. d. það, að
þekkja þig, er nægilegt til að svifta mann
öllum hæfileikum til að undrast.“
„Þetta getur nú verið annaðhvort mjög
fallegir gullhamrar eða þá hámarks ó-
svífni,“ sagði hún varfærnislega.
„En taktu það nú sem fallega gull-
hamra,“ sagði hann hlæjandi. „En komdu
nú með þetta, sem þú ætlaðir að segja.“
Hún hristi höfuðið sterkt og ákveðið.
„Ég get ómögulega sagt þér neitt,“ svar-
aði hún.
„Hvers vegna í skollanum ertu þá að
segja mér frá þessu?“ sagði hann í að-
finnsluróm, og ekki að ástæðulausu.
„Af því ég vil, að þú vitir, að ég veit dá-
lítið.“
„Ó, — hamingjan góða,“ stundi hann
upp. „Auðvitað veiztu allt mögulegt. Be-
linda Mary, þú ert sannarlega allra dá-
samlegasta stúlkubarn."
Hann sat á armbríkinni á hægindastóln-
um og lagði höndina á öxlina á henni.
„Og þú ert komin til að sækja mig til
hádegisverðar?“
„Um hvað varstu að brjóta heilann,
þegar ég kom áðan?“ spurði hún.
„Ekkert sérstakt. Þú hefir heyrt mig
nefna- John Lexman?"
Hún kinnkaði kolli og á ný tók T. X.
eftir hinum niðurbælda ákafa í augum
hennar.
„Þú ert þó ekki lasin eða kvíðandi út af
einhverju, eða hvað?“ spurði hann með á-
hyggjusvip.
„Vertu nú ekki að neinni vitleysu,“
sagði hún, „haltu áfram og segðu mér
eitthvað um Lexman.“
2