Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 45

STARFANDI STÚLKUR
39
„Yður skjátlast algerlega, frú Ebbesen,“
sagði Ruth rólega. Enginn hefir neitt á
móti yður persónulega."
„Það er nú alveg það sama,“ sagði frú
Ebbesen og strunzaði á dyr.
„Það var ágætt að við borðuðum með-
an vináttan hélzt,“ sagði Tit Bull hlæj-
andi.
Nú varð dálítil þögn, en svo tók Aggí
til máls mjög aum í bragði:
„En allt þetta kemur mér ekki að neinu
haldi.“
Ruth var þung á svipinn:
„Nei-ei. Það var heimskulegt af mér að
halda að ég gæti vakið þessa kvenpersónu
til íhugunar. Hún lifir eftir þeirri gömlu
gullnu reglu að hver er sjálfum sér næst-
ur.“
„Og það gerið þér ekki?“ sagði ungfrú
Vang í farmbréfadeildinni dálítið hvat-
skeytlega.
Ruth varð ekki þykkin.
„Jú, það geri ég ef til vill, ungfrú Vang.
En einmitt í dag hefi ég verið að hugsa
um Aggí þrátt fyrir það þó að hún hafi
verið reið og höggvið í sífellu eins og dá-
lítil naðra. Því það liggur þó alveg í aug-
um uppi, að það hefði orðið bezt fyrir
alla aðilja, eins og ég hafði hugsað mér
það.“
„Nema fyrir frú Ebbesen."
„Ég áleit að það yrði henni líka fyrir
beztu. Þau komast vel af — eða ættu að
komast vel af — með tekjur hans, og mér
virðist nú bezt að gift kona annist sitt
eigið heimili — —.“
„Ég hafði ekki hugmynd um að þú
værir svona gamaldags,“ sagði Tit Bull.
„Er ég gamaldags!“ Ruth setti upp því-
líkan undrunarsvip að allar fóru að hlæja.
>,Bara að ég gæti skýrt fyrir ykkur hvað
ég á við! En að það skuli vera svo erfitt!
Ég vildi aldrei gifta mig og biðja mann-
inn minn um hvern eyri.“
„Þarna sérðu! Það er auðvelt að pré-
dika,“ sagði Aggí.
„— En ég vildi ekki vera fyrir neinum
á skrifstofu. Ég vildi — úff jæja, ef ég
aðeins vissi það! Byggja eitthvað upp.
Skapa eitthvað sjálf! O, væri það ekki
flott, hugsið ykkur, að geta sett eitthvað
á stofn, sjá það aukast og eflast. Tækist
mér það, skyldi aldrei neinn karlmaður
fá mig' til að sleppa því.“
„Hvaða því? Þarna geturðu annars séð.
Ég endurtek: Það er vandalaust að pré-
dika.“
„Já, en sjáið þið ekki muninn á þessu?“
Ruth var alveg frá sér af því henni tókst
svo illa að skýra mál sitt. „Allir eru ekki
þannig gerðir. Flestar okkar ættu að eign-
ast eiginmann og heimili og börn og fá-
ein áhugamál utan húss, svo að allt sam-
an verði ekki of einhliða og tilbreyting-
arlaust, en aðeins fáeinar útvaldar eru
skapaðar til annars og meira.“
„ Verkakonurnar ? “
„Ekki þessa hæðni! Það er ekki nafn á
sérstakri tegund kvenna sem endilega á
að tala um í þessum tón, góða Tit. Það er
þvert á móti heiðursnafn hverrar konu
sem sér fyrir sér sjálfri og sínum. Hún
þarf ekki þessvegna — ef hún er gift —
að vanrækja heimili sitt, mann og börn,
ef nokkur eru. En ef hún af einskærri
eigingirni, eins og frú Ebbesen — þið vit-
að að hún þarf að hafa bæði loðkápu og
útvarp og áskrifendasæti í þjóðleikhús-
inu — ef hún situr í vegi fyrir verr stæð-
um félögum sínum, þá verðskuldar hún
ekki heiðursnafnið.“
„Þú ert sveimér djúpúðug,“ sagði Tit
Bull. Ég skil ósköp lítið af því sem þú
ert að segja. Mér skilst helzt að þú sért í
mótsögn við sjálfa þig.“
„Ég held að ég skilji þig — nokkurn-
veginn,“ tautaði Aggí.
„Guði sé lof fyrir það,“ sagði Ruth og
andvarpaði. „Því eigi ég að vera alveg