Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 30

24
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Þessa þrjá næstu mánuði sá ég Albaníu
eins og hún er — og því gleymi ég aldrei!
Sé betri drengur til á Guðs grænni
jörð heldur en Híabam Hússein Effendi,
þá hefi ég ekki hitt hann enn. Það var
hann, sem lánaði mér fé til að komast frá
Albaníu. Ég bað hann líka að láta mig fá
hnífinn, sem hann drap Salvólíó með.
Hann hafði komizt að því, að Kara væri
á Englandi, og sagði mér ýmislegt um at-
hafnir Grikkja þessa, sem mér var ó-
kunnugt um áður. Ég hélt síðan til Ítalíu
og norður til Mílanó. Þar frétti ég, að
einkennilegur Englendingur, sem komið
hafði fyrir nokkrum dögum til Genúa
með skipi frá Suður-Ameríku, lægi nú
hættulega veikur á sama gistihúsi, og ég
hafði setzt að í.
Þess mun ekki þörf að skýra yður frá
því, að gistihús þetta var ekki af þeim
dýru, og við vorum sennilega einustu
Bretarnir á því. Ég gat því eigi komizt
hjá að vitja um sjúklinginn og grennslast
eftir, hvort ég gæti nokkuð fyrir hann
gert. Hann var mjög langt leiddur. Mér
virtist ég hafa séð hann áður, og þegar ég
litaðist um og rak augun í nafn hans,
minntist ég þegar, hver hann var.
Þetta var George Gathercole, sem var
á heimleið frá Suður-Ameríku. Hann lá
nú í malaría-hitasótt og blóðeitrun, og
vikutíma börðumst við, ítalskur læknir og
ég, eins og frekast var unnt, fyrir lífí
hans. Hann var erfiður sjúklingur“. John
Lexman brosti allt í einu við endurminn-
ingarnar, — „bítandi hvassyrtur í orð-
bragði, óþolinmóður og ráðríkur gagnvart
vinum sínum. Hann var til dæmis hræði-
lega næmur fyrir um aftekna handlegg-
inn og leyfði hvorki lækninum né mér
að koma inn í herbergið, fyrr en hann
var búinn að breiða rúmfötin alveg upp
undir höku, og heldur ekki vildi hann
borða eða drekka að okkur viðstöddum.
Samt sem áður var hann hinn hugrakk-
asti allra ofurhuga, óhlífinn við sjálfan
sig, og var nú gramur yfir því að hafa
ekki getað lokið nýju bókinni sinni. Hans
ósveigjandi andi bjargaði honum samt
ekki. Hann andaðist þann 17. janúar síð-
astliðinn.
Ég var í Genúa um það leyti á hans
vegum — til að sjá um eignir hans. Þeg-
ar ég kom aftur, var búið að jarða hann.
Ég leit í gegnum skjöl hans, og þá var
það, að mér datt í hug, hvernig ég gæti
komizt í návígi við Kara.
Ég rakst á bréf frá Grikkjanum, sem
sent hafði verið til Buenos Ayres, og þá
mundi ég allt í einu eftir, að Kara hafði
sagt mér frá því, að hann hefði sent Ge-
orge Gathercole til Suður-Ameríku til að
rannsaka hvort þar væri gull í jörðu á
vissum slóðum. Ég hafði ásett mér að
drepa Kara, og ásetti mér að gera það á
þann hátt, að ég gæti hulið vendilega sér-
hvert spor, er bent gæti í áttina til mín.
Á sama. hátt sem hann hafði lagt fyrir-
fram áætlun um tortíming mína, stig al
stigi, og hulið spor sín, þannig hafði ég
einnig áætlað að ganga af honum dauð-
um, án þess að nokkur grunur gæti fallið
á mig.
Ég var kunnugur húsi hans. Og ég
þekkti nokkuð inn á siðvenjur hans. Mér
var kunnugt um þann sífellda ótta, sem
hann gekk í, er hann var kominn til Eng-
lands og var fjarri lífvörðum þeim, sem
umkringdu hann í Albaníu. Ég vissi um
hina frægu hurð hans með stálslánni, og
nú ásetti ég mér að snúa á hann þrátt
fyrir allar þessar varúðarreglur og láta
hann ekki aðeins hljóta þann dauðdaga,
sem hann verðskuldaði, heldur einnig fá
fulla vitneskju um örlög sín, áður en hann
dæi.
Gathercole hafði dálítið af peningum,
hérumbil 140 pund. Ég tók 100 pund af
þeim til eigin þarfa, þar eð ég vissi, að ég
átti nægilegt fé í Lundúnum til að endur-