Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 43

STARFANDI STÚLKUR
37
stjórans, skyldi ég meina. Nei, Andersen
getið þið fengið alveg gefins mín vegna.
Og svo voru þær allt í einu á bólakafi
í skriístofuspjalli.
„Eruð þið búnar að fá nægju ykkar?“
„Kærar þakkir — og svo yndislega
saddar!“
„Hjálpið þið mér þá til að bera út!“
í hvínandi hvelli var búið að ryðja
Rorðið og bollum og diskum raðað vand-
lega saman á eldhúsborðið.
Ruth sveiflaði sér upp á borðið.
„Fáið ykkur nú allar sæti! Tit, láttu frú
Ebbesen fá góða stólinn! Þú getur setið á
gólfinu. Fer nú vel um allar!“
„Það væri gaman að vita, hvað um er
að vera,“ sagði íitla ungfrú Hansen.
„Viljið þér skýra frá því, frú Ebbesen,
eða á ég?“
„Nei, góðasta, það getið þér gert. Þar að
auki sitjið þér í fundarstjórasætinu.“
„Já, það geri ég annars. Allright!“ Ruth
kvaddi sér hljóðs með fyrirmannlegri
handsveiflu. Tit gat auðvitað ekki stillt
sig um að tauta eitthvað um meðfæddar
fundarstjóra-gáfur, en fékk durgslega of-
anígjöf hjá Aggí, sem þeytti sófa-kodda
beint framan í hana.
„Geturðu nú haldið þér saman, blaður-
trýna litla?“
„Ekki að trufla!“ sagði Ruth í skipun-
arróm. Jæja: Eins og þið allar vitið, þá
hefir Aggí í liðug tvö ár verið trúlofuð
vorum heiðraða kollega Friðrik Ofstad,
sem eftir mínum skilningi er ágætur og
skemmtilegur strákur —.“
„Maður,“ sagði Aggí.
„Maður,“ sagði Ruth. „Þau hafa hugsað
sér að gifta sig núna á næstunni, svo
framarlega sem — hér er nefnilega kross-
rellan sem allt snýst um — svo framar-
lega sem Aggí fær að halda stöðu sinni.
Pi'ú Ebbesen, Aggí og ég lentum í dálítilli
stælu úm þetta í morgun — við gátum
ekki lokið við hana, því skrifstofustjór-
inn boraði í okkur augunum og fannst
auðvitað að hann væri í sínum fulla rétti
að gera það. Hvað segið þið um það?“
„Ég held að hann megi svo sem gera
það.“
„Úff, það er ekki það, sem ég er að.
spyrja um!“ greip Ruth fram í. Hann get-
ur stungið eins mikið og hann vill mín
vegna — en úr því að við minnumst á
það, þá segið mér: Hversvegna sér og
heyrir skrifstofustjórinn ekki, þegar herr-
arnir þyrpast saman og kappræða um síð-
asta hneíaleik —• —“
„Snúðu þér aftur að málefninu!‘
„Sammála. Já — eins og þið ef til vill
hafið heyrt, þá á ungi forstjórinn að hafa
sett þau ákvæði, að þegar einhver skrif-
stofustúlkna'nna giftir sig, þá eigi hún að
hætta á skrifstofunni og rýma fyrir ann-
ari. Ég sagði að ég væri á sama máli og
ungi forstjórinn í þessu, dömur mínar.“
Þögn. — Allar litu niður og voru hugsi.
„Hvað sagði forstjórinn, Aggí?“
„Hann sagði ne-ei,“ hixtaði Aggí grát-
andi, og Tit Bull klappaði á bakið á henni
í huggunarskyni.
„Hvaða rök færði hann fyrir þessu?“
spurði Ruth.
„Öll hin sömu og þú komst með í morg-
un,“ sagði Aggí með ekka.
„Og hvað sagðir þú í morgun?“ spurði
Tit Bull.
Ruth hoppaði ofan af borðinu.
„Sagði! Hvað ég sagði?“
í sömu andránni var hún aftur setzt
upp á borðið. Óstýriláta hrokkna hárið
hennar svall eins og hringiða utan um
eldrautt andlitið, bláu augun leiftruðu.
„Þér allar! Við verkakonur — —.“
Margraddað kór glumdi við henni.
„Verkakonur! Nei, taktu nú ofan! Við
erum þó ekki gamlar kerlingar!“
Ruth jós úr sér:
„Verkakonur er ekki sama og gamlar
kerlingar, skal ég segja ykkur. Ég þekki