Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 41

STARFANDI STULKUR
35
„Þeir geta ekki neitað,“ sagði frú Ebbe-
sen.
„Það geta þeir ósköp vel, en þetta á-
kvæði nær víst eigi til liðins tíma, svo að
þér eruð víst alveg öruggar, frú Ebbesen,“
sagði Ruth stutt í spuna.
„Drottinn minn dýri, hvað þið eruð
duglegar,“ kallaði Tit Bull, sem var utan
við umræðurnar og hafði þar að auki ver-
ið alveg niðursokkin í að daðra við ung-
an mann á skrifstofu rétt hinum megin
við götuna. „Um hvað eruð þið annars að
tala?“
„Um hvað lengi þú gætir haldið áfram
daðrinu því ’arna, án þess að skrifstofu-
stjórinn verði þess var,“ sagði Aggí.
„Blessuð vertu, ég daðra ekki,“ sagði
hin dásamlega dæmalausa Tit. „Að
minnsta kosti bara sem allra snöggvast
meðan höfuðpaurinn er úti að ralla.“
„Nei, nú — góða Tit, þú ert nú alveg
ómöguleg!“
„Já, auðvitað. En svona er ég. Og við
höfum ekki aðra skemmtun en það sem
við sjálfar getum aflað okkur.“
„Heyrið þið nú þarna allar saman,"
greip Ruth fram í — og allar hættu að
‘vinna. „Komið þið nú heim til mín í kot-
ið í kvöld, svo getum við rætt út um
þetta málefni. Viljið þið það?“
„Ég hefi ekki hugmynd um hvað um er
að ræða, en ég kem auðvitað,“ sagði litla
ungfrú Hansen.
„Komið þið klukkan níu. Þið skuluð fá
kaffi og smurt brauð,“ sagði Ruth. „Kom-
ið þér ekki líka, frú Ebbesen?“
„Ja, ég veit ekki. Jú — annars — jú
þakk.“
Aggí Lund varð allt í einu ákveðin:
„Kortéri fyrir fjögur fer ég og tala við
sjefinn.“
„Bravó, Aggí!“
„Skrifstofustjórinn!“ hvíslaði Jókkum
sterkt.
Þegar skrifstofustjórinn opnaði hurð-
ina, glamraði í öllum ritvélunum. Hann
leit á ungfrú Lange um leið og hann gekk
fram hjá henni.
Sú fékk nú fingurna með sér!
Ungfrú Bull leit forviða upp er hann
settist niður svo að brakaði í stólnum.
Hún hafði auðsjáanlega ekki einu sinni
orðið þess vör að hann hefði farið út.
Ruth Lange bjó í Eilert Sundts götu.
Hún hafði sannarlega verið hunda-hepp-
in, eins og Jókkum var vanur að segja —•
þegar hún fékk þetta stóra herbergi sól-
armegin með ágætum húsgögnum fyrir
fimmtíu krónur á mánuði. Húsmóðir
hennar, sem var ráðunautur í hinu og
þessu, var næstum aldrei heima, svo að
Ruth gat bakað og þvegið og dótað eins
og hana lysti úti í eldhúsinu, sem var
stórt og gamaldags — en samt útbúið með
allskonar nýtízku tækjum og þægindum.
Þar stóð hún nú sama kvöldið og smurði
heila hauga af inndælum sneiðum með
allskonar áleggi, því vel gat verið að ein-
hver þeirra hefði látið miðdegisverðinn
fjúka í tilefni af þessu tækifæri. Svo
lagði hún grænan dúk á borðið og skreytti
með páskaliljum. Allt of flott að kaupa
blóm núna, meðan þau voru svo dýr, en
Ruth gat tæplega hugsað sér kotið sitt
alveg blómalaust og auk þess — hinum
myndi þykja hún hafa gert það vistlegt
og aðlaðandi.
Klukkan níu stundvíslega komu þær
allar í einni runu.
Það var auðséð að þær voru vanar því
að hanga í klukkustrengnum.
„Hérna hefirðu okkur allar saman,“
hrópaði Tit Bull og stakk öllum tíu fingr-
unum upp í hrokkin-kollinn á Ruth.
„Nei, þú ert frek! Nú hef ég staðið í
fimm langar mínútur og burstað hárið
mitt og sléttað það, og svo eyðileggur þú
allt saman í einu vetfangi.“
„O, þú ert aldrei eins ágæt og þegar
5*