Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 36

30
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hendur Grace Lexman. „Einn næstu dag-
anna,“ mælti hann föðurlega, „mun ég
koma til Beston Tracy, og þá á maðurinn
yðar að segja mér aðra og hamingju-
þrungnari sögu.“
Hann staðnæmdist við dyrnar um leið
og hann fór út, og er hann leit við, mætti
hann þakklátum augum John Lexman:;.
„Meðal annars, Mr. Lexman,“ mælti
hann hikandi. „Væri ég í yðar sporum, þá
held ég ekki að ég myndi nokkurn tíma
skrifa sögu, sem kölluð væri ,Sagan um
snúna kertið‘.“
John Lexman hristi höfuðið.
„Hún verður heldur aldrei skrifuð,“
mælti hann, af mér.“
ENDIR.
Egon Weltzer:
Maðurinn,
sem vann f happdrættinu.
Eusebíus var ósköp tilkomulítill skrif-
stofuþjónn, en afar fyrirferðarmikill smá-
smyglingur. Hann bjó í snotru herbergi
hjá roskinni konu, sem komizt hafði í
kröggur, og hafði nú ofan af fyrir sér
með því að leigja út herbergi. Hann borð-
aði á snoturri matstofu, sem auglýsti „Al-
þýðu-fæði,“ og bar aldrei peninga á sér —
því þá átti hann ekki til.
En eitt var það þó sem hann átti —
forsjála niðurröðunar-gáfu.
Hinn fyrsta dag hvers mánaðar borgaði
hann skilvíslega húsaleigu sína, gekk síð-
an til matstofunnar og borgaði þar mán-
aðargjaldið fyrirfram, og þaðan hélt hann
til Vöruhússins og birgði sig upp af öll-
um þörfum frá tanndufti til klæðnaðar, og
borgaði þar sína mánaðarlegu afborgun.
Hann fór aldrei í leikhúsið, en fór
reglulega á Bíó í hverri viku upp á að-
göngumiða þá, sem hann hafði keypt fyr-
irfram þann fyrsta mánaðarins. Jafnvel.
tóbakskaupin ollu honum engrar áhyggju,
því að tóbakssali hans fékk greitt einu
sinni í mánuði þann hluta launa hans,
sem var tóbakinu afskammtaður.
Þetta var sannarlega reglubundinn lífs-
ferill — sannast að segja. En Eusebíus
undi sér vel við hann — og þá mátti öðr-
um svo sem standa á sama.
En svo einn góðan veðurdag fór reglu-
semin allt í einu út um þúfur: Eusebíus
keypti sér dagblað! Hann, sem til þessa
hafði látið sér nægja að lána blöðin hjá
meðstarfsmönnum sínum, þegar þeir voru
búnir að lesa þau.
Sagan um dagblaðið varð víðfleyg. ...
Og sumir hugsuðu með sér, að nú væri
hann orðinn leiður á einlífinu og væri nú
að gá að konuefni í auglýsingadálkunum;
en hinir voru þó fleiri, sem hölluðust að
þeirri skoðun, að þetta hlyti að taka enda
með ógurlegri skelfingu og sjálfsmorði,
því héldi hann svona áfram, hlyti hann
óhjákvæmilega að lenda í skuldum, því
að aðra eins þenslu þyldu fjármál hans
ekki.
Þarna höfðu þau öllsömul þótzt þekkja
Eusebíus út og inn, og samt hafði nú það
komið fyrir hann, sem ekkert þeirra hafði
orðið vart við.
Og þetta var það, sem fyrir hafði kom-
ið: allan síðastliðinn mánuð hafði Eusebí-
us neitað sér um sínar vikulegu bíó-ferð-
ir. Og hann lét ekki þar við sitja: Hann
hafði einnig strikað út kvöldkaffið á mat-
stofunni.
Fyrir þetta sparifé hafði hann svo
keypt sér seðil í happdrættinu.
Og hann vann á þennan seðil!
Hæsta vinninginn!