Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 23

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
17
helzt, að við kynnum ef til vill að verða
stöðvuð af brezku herskipi, eða þegar við
kæmum til Gibraltar, þar sem við mynd-
um verða rannsökuð af brezkum yfirvöld-
um. Kara hafði þó séð við þessu öllu með
því að byrgja sig upp af kolum til allrar
ferðarinnar.
Við fengum mesta ofviðri í Miðjarðar-
hafinu, en eftir það var allt tíðindalaust,
unz við komum til Dúrazzó. Við urðum
að fara í land í dularbúningi, þar eð Kara
sagði okkur, að skeð gæti, að brezki ræð-
ismaðurinn sæi okkur og legði einhverj-
ar tálmanir á leið vora. Við klæddumst
því í tyrkneskan búning, Grace með
þykka blæju fyrir andliti, en ég í gömlum
og óhreinum kaftan, og þar eð ég var
magur í andliti og órakaður, slapp ég í
land athugasemdalaust.
Landsetur Kara var, og er enn, um
átján mílur frá Dúrazzó. Það liggur ekki
við þjóðbrautina, og verður maður að
fara þangað eftir einum þessara grýttu
fjallastiga, sem hlykkjar sig upp á milli
hæðanna suðaustur frá borginni. Landið
þar er hrikalegt og mestallt óræktað. Við
urðum að fara yfir mýrar og móa, fen og
flóa frá einum hjallanum á hinn, sífellt
hærra og hærra, og komum loksins á
brautina, sem liggur þvert um fjöllin.
Höll Kara — því það er það í sannleika
— er reist þar, sem sér til sjávar. Hún
liggur á Acroceraunian-skaganum nálægt
Linquetta-höfða. Þar umhverfis er landið
þéttbýlla og betur ræktað. Við fórum
fram hjá bröttum hlíðarslökkum, sem
voru þaktir mórberjatrjám og olíuviði, og
niðri í dalnum voru hveiti- og maísakrar.
Höllin stendur á háum hjalla. Að henni
liggja tveir fjallvegir, sem auðvelt er að
víggirða, enda voru þeir það áður fyrri
gegn herliði Tyrkjasoldáns eða árásar-
flokkum þeim, sem óvinveitt nágranna-
þorp hafa fylkt saman í því skyni að
raena þessa klettaborg.
Skipetararnir, blóðþyrstur og miskunn-
arlaus þorparalýður, voru hundtryggir
Kara, höfðingja sínum. Hann launaði
þeim svo vel, að það borgaði sig ekki fyr-
ir þá að ræna hann sjálfan. Hann hélt
enda ræningjaeðli þeirra og uppreisnar-
hug í skefjum með því að stofna til smá
ránsferða öðru hvoru, er hann sjálfur eða
þá umboðsmenn hans höfðu undirbúið.
Höll Kara var byggð í einskonar Mára-
stíl, og því all ólík tyrkneskum höllum.
Að sumu leyti var hún austræn að svip
og gerð með sterku ívafi af rómverskri
byggingarlist; var sá hluti hallarinnar
með hvítum súlnagöngum, stórum húsa-
görðum steinlögðum, gosbrunnum og
dimmum, svölum herbergjum.
Þegar ég gekk inn um hallarhliðið, varð
mér í fyrsta sinn ljóst sumt af yfirburð-
um Kara og mikilmennsku. Þar stóð hóp-
ur af þjónum, allir austrænir menn, þraut-
tamdir, þögulir og auðmjúkir. Kara fylgdi
okkur fyrst til síns eigin herbergis.
Það var stærðar salur með legubekkj-
um meðfram öllum veggjum, mjög skraut-
leg dagstofu-húsgögn frönsk og geysimik-
il persnesk gólfábreiða, ein af þeim allra
fegurstu, sem nokkru sinni hefir verið
flutt út frá Shíraz. —
Hér vil ég skjóta því inn í, að á allri
leiðinni hafði framkoma hans v.ið mig
verið fyllilega vinsamleg, og við Grace
eins og ég gæti búizt við af bezta vini
mínum, nærgætinn og kurteis.
Við vorum ekki fyrr komin inn í sal
þenna, er hann sagði við mig með sama
bonhomie og hann hafði sýnt mér alla
leiðina: ,Þér viljið máske sjá herbergið
yðar?‘
Ég játaði því. Hann klappaði saman
höndunum, og stórvaxinn Albanaþjónn
kom inn um dyr, sem byrgðar voru með
þykku dyratjaldi. Hann heilsaði á Aust-
urlandavísu, og Kara sagði við hann fá-
3