Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 39

STARFANDI STULKUR
33
Margit Ravn:
Starfandi stúlkur.
Helgi Valtýsson þýddi.
Skrifstofustjórinn lét gleraugun síga
fram á nefið og skotraði augunum yfir
þau út um alla skrifstofuna. Þetta var
stór nýtízku skrifstofa, og öll suðurhliðin
nærri því eintómir gluggar. Vorsólin
flæddi inn um þá og varpaði skarpri,
frekjulegri birtu á andlitið á frú Ebbesen.
Hvað í ósköpunum gekk nú að frú
Ebbesen?
Hún var hárauð í andliti, augun skutu
gneistum, og munnurinn gekk látlaust.
Hávaðinn í ritvélum ungfrúnna Egge
og Hansen og í spánnýju reikningsvél-
ínni hans Andersen bókhaldara ollu því
ásamt fjarlægðinni, að hann heyrði að-
eins daufa suðu af allri mælsku frú
Ebbesen, en það var auðséð að hún var
í æstu skapi. Hún sneri sér á víxl að ung-
frú Lund og ungfrú Lange. Ungfrú Lund
virtist einnig vera all æst, og skrifstofu-
stjóranum virtist að þær væru báðar á
móti ungfrú Lange, sem róleg og hálf-
brosandi hallaði sér makindalega aftur á
bak í stólnum og spilaði með fingrunum
á armbríkina. Allt í einu rétti ungfrú
Lund höndina í áttina til ungfrú Lange,-
og skrifstofustjórinn var jafn viss um það
eins og hann hefði heyr't það sjálfur, að
ungfrú Lund sagði: „Réttu mér eitthvað,
skrifstofustjórinn er að horfa á okkur!“
Hann var líka jafn viss um að ungfrú
Lange, sem leit snöggt á hann og vísaði
frá sér með hendinni, svaraði: „Bull og
vitleysa! Við verðum þó svei mér að fá
að spjalla dálítið saman öðru hvoru. Við
erum þó fullorðnar manneskjur!
En svo sneri ungfrú Lund sér að ritvél-
inni og fór að skrifa. Hún stóðst auðsjá-
anlega ekki hið hvassa augnaráð skrif-
stofustjórans. Frú Ebbesen þurfti að segja
nokkur orð enn við ungfrú Lange. Hún
hafði verið full tíu ár í þjónustu verzl-
unarhússins og gat því leyft sér annað
eins lítilræði og ofurlítið rabb í vinnu-
tímanum — auðvitað gat það annars ver-
ið um skrifstofustörfin, hugsaði skrifstofu-
stjórinn með sjálfum sér, en komst óðara
á aðra skoðun, því ungfrú Lange hló og
kyssti á fingurinn til frú Ebbesen, sem
yppti öxlum gröm á svip og sneri við
henni bakinu. En ungfrú Lange sat enn
stundarkorn og spilaði með fingrunum á
armbríkina, og brosið um munn hennar
varð æ breiðara.
Það var ekki að sjá að ávítandi augna-
ráð skrifstofustjórans fengi minnstu vit-
und á hana.
Rétt í þessu sló klukkan tíu. Ungfrú
Lange hrökk við og dró stólinn nær rit-
vélarborði sínu. Pappírsörk var stungið
í vélina, tíu fingur dönsuðu yfir stafa-
þrepin — ný lína — nýr dans — ný lína.
Ungfrú Lange var forkur að vinna! Er öll
tíu klukkuslögin höfðu tónað út um skrif-
stofuna, stóð skrifstofustjórinn upp, stakk
gleraugunum og „Aftenposten"1) í vasa
sinn og gekk til dyranna í aftanverðri
skrifstofunni og renndi um leið hvössum
augum á báða bóga. Þetta endurtók sig
klukkan tólf á hádegi. En þá var þó mun-
') Annað stæa-sta dagblað Noregs.
Þýð.
a