Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 12

6
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Hann heyrir fótatak á þilfarinu, slokar
í viðbót úr einu glasi ennþá og fer upp úr
káetunni.
Var verið að „platta“ í lestinni? Hann
lítur niður. Þar eru fjórar stúlkur og
keppast við.
Verkstjórinn hafði loksins notað mynd-
ugleika sinn og rekið þær um borð.
Ágætt!
En nú ætlar Reiersen skipstjóri að láta
að sér kveða. Hann býr yfir einhverju
miklu. Takið þið nú eftir. Þegar hann
heyrir hlátra og skraf bergmála í tómri
lestinni, hugsar hann: Hlægið þið bara!
— En Pálína hlær ekki.
Það var einnig gamall siður, að stúlk-
urnar sem voru að „platta“, áttu að fá
ókeypis veitingar á meðan á framskipun-
inni stóð. Ókeypis veitingar! Ha. ha. ha!
Jú, Reiersen skyldi minnast þess! Hann
hafði nú einmitt ákveðið að í þetta skipti
skyldi ekkert verða af þessum ókeypis
veitingum. Hér var það hann, sem réði.
Pálína! hrópaði hann. Ég þarf að tala
við þig niðri í káetu.
Pálína kemur upp úr lestinni og fylgist
með skipstjóranum.
Þú varst sú eina, sem ekki neitaðir að
koma um borð, segir hann. Ég ætla að
láta þig njóta þess.
Það er óþarfi af skipstjóranum að vera
að því, svarar hún.
En þar var Reiersen á öðru máli. Hann
átti engan þann hlut í eigu sinni, sem
hann ekki vildi gefa henni.
Kokksi! Kveiktu upp í „kabyssunni" og
hitaðu á könnunni! Sjálfur sótti skipstjór-
inn kringlur og brennivín. Það var alveg
eins og í veizlu.
Þegar þú kemur aftur fram í lestina,
skaltu segja stúlkunum að Reiersen skip-
stjóri hafi ekki farið illa með þig, segir
hann.
Þau drekka og þeim líður vel. Reiersen
klappar henni á öxlina, en hún stendur á
fætur og vill fara aftur til vinnu sinnar.
Sittu kyrr, segir hann. Við skulum taka
lífinu rólega ofurlitla stund. Þfetta er nú í
síðasta sinn, sem ég kem hingað með salt-
fisk til þurrkunar.
Er skipstjóranum alvara? spyr hún.
Reiersen hneigir höfuðið.
Síðasta sinn!
Þá hreyfist eitthvað í hjarta gömlu
konunnar. Hún lítur auganu feimnislega.
niður fyrir sig og spyr:
Hvenær fer skipstjórinn?
Annað kvöld eða hitt kvöldið. Strax og
búið er að skipa fram fiskinum.
Hún sezt aftur.
Guð fylgi skipstjóranum! segir hún,
eins og við sjálfa sig.
Við fáum okkur glas því til áréttingar,
svaraði hann. Það mátti að minnsta kosti
ekki allt kafna í guðsorði milli þeirra.
Hann spurði blátt áfram:
Jæja, Pálína, hvenær ætlar þú að fara
að gifta þig?
Hún lítur á hann móðguð á svipinn og
segir:
Er skipstjórinn að hæðast að mér?
Nei, hvers vegna ætti ég að gera það?
Get ég gift mig? Ég, sem hefi aðeins
annað augað?
Reiersen blæs fyrirlitlega.
Því ekki það? Þetta er aðeins lítilshátt-
ar líkamslýti.
Hún var alveg á sama máli og honum
þakklát í hjarta sínu fyrir þessi orð. Þótt
hún hefði misst annað augað, var hún
jafn góð fyrir því. Það var eingöngu ó-
heppni. Krakki hafði stungið það út með
bandprjóni. Svo liðu árin og hún hafði
ekkert til að hugga sig við, nema guð.
Hún grét annað slagið, vegna augans, en
var annars hraust og heilsugóð ennþá.
Reiersen hellir á glösin og hallar sér
upp að henni. Hann vill ekki heyra það
nefnt, að hún geti ekki drukkið meira.