Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Blaðsíða 28

14
FJÖGRA MÁNAÐA DVÖL í DRAUGAHÚSI
N. Kv.
hefði verið kippt í einu undan flygli og
hann fallið í steingólf. En enginn slíkur
hlutur var ti 1 í húsinu. Við gáfum okkur
ekki tíma til að lmgsa uim, af hverju þessi
gauragangur gæti stafað, en hentumst út í
bílskúrinn, til þess að sjá Iivað gerzt hefði
þar, og vorum komin þangað nokkrum sek-
úndum eftir að ósköpin dundu yfir.
En þar sást ekki nokkur skapaður hlutur.
í bílskúrnum voru geymdar bækur, en ekki
eitt einasta kver hafði rótast í hillnnum. Allt:
var í stakasta lagi. Við lituðumst um, sem
við bezt gátum, bæði utan Iniss og innan, en
hvergi var nokkuð að sjá, sem hefði getað
færzt úr lagi og valdið þessum vábresti.
Sami skaikali endurtók sig að minnsta
kosti tvisvar, ef til vill þrisvar sinnum.
Ástæðunnar til þess, að eg get ekki sagt um
síðasta atburðinn með fullri vissu, skal brátt
verða getið.
Af því að við'vorum mjög önnurn kafin,
heimsótti varla nokkur sál okkur nema Mar-
ía Smith, fyrr en síðast í september, að þrír
góðvinir rnínir komu og dvöldust hjá okkur
yfir eina helgi. Þetta var málfærslumaður
minn, sem var að gera fyrir mig mikilvægan
samning, kona lians og dóttir, sem er há-
skólastúdent á öðru ári. Málfærslumaðurinn
er einn hinn efagjarnasti maður, sem eg
þekki, og frúin og dóttirin ern allt annað en
anðtrúa á yfirnáttúrlega hluti. Samt sem áð-
ur taldi eg réttast að skýra þeian frá við
hverju þau mættu búast. Eg sagði þeim hitt
og annað af atburðum sumarsins, en hefði
þó getað sparað mér þá fyrirhöfn, þau trúðu
ekki einu orði af allri sögunni.
,,En annars,“ sagði vinur minn, „hefði eg
fyrir mitt leyti nógu gaman af því, að heyra
■eiíthvað í þessum fyrirmyndardraugþínum."
Um kveldið fór kvenfólkið í leikhús, en
við málfærslnmaðurinn vorum heima að fást
við samninginn. Við voruim niðursokknir í
alls konar útreikninga. þegar skyndilega
heyrðist snarpur brestur í þilinu ofan við
höfuð vinar míns.
„Var þetta vinur þinn, veggjatítlan?"
spurði hann.
„Þetta er lítilsháttar marr í viðnum, sem
er að þorna," tautaði hann og skoðaði þil-
horðið, sem hljóðið virtist koma frá.
Eg hélt áfram að reikna, og hugsaði i
hljóði: „Hvað sem á gengur, skal eg láta sem
ekkert sé, en halda áfram við mitt starf og
lofa honum að fást við að ráða gátuna, hvað
hér væri á seyði.“
Eftir nálega þriðjung stundar, heyrðist
hið gamalkunna fótatak á loftinu uppi yfir
okkur. Eg stillti mig og hélt áfram að lesa og
reikna, og leit ekki upp úr blöðunum fyrr
en málafærslumaðurinn spratt upp.
„Hver skollinn er þetta?“ hrópaði hann.
..Það er bara draugurinn," sagði eg.
„Draugur þar og draugur hér. Það er mað-
ur uppi á loftinu. Komdu með þangað.
Að vörmu spori vorum við komnir upp á
loftið, en þar var vitanlega ekkert að sjá. Eg
naut þess af hjarta, að sjá hinn vantrúaða,
raunsæja vin minn, leita af kappi, að ein-
hverju, sem eg vissi vel, að hann mundi aldr-
ei finna. En það skal sagt honum til hróss, að
hann leitaði vandlega. Hann leitaði í hverju
herbergi og hverju skoti, og gægðist í hvern
krók og kima. Hann klifraði út á gluggasval-
irnar, og fór upp á þakið, sem hann grand-
skoðaði nteð vasaljósi, en hann varð að gef-
ast upp.
\hð unnum ekki meira kvöldið það, en
skeggræddum um þessa hluti, þangað til
kvenfólkið kom heiim, en breyttum þá um
umtalsefni. „Það er ekki vert, að láta þær
Söru og Dóróteu vita neitt um þetta,“ sagði
hann. Nokkru seinna gengum við til rekkju.
Af því að húsnæðið var lítið, varð það að
ráði, að gestirnir svæfu allir í sama herbergi,
svefnherberginu, sem var á efri hæðinni a
framhlið hússins. Hjónin sváfu saman í rúm-
inu, en dóttirin í bedda. Kona mín svaf í
svefnherbergi mínu, en eg !á á iegubekk
niðri í stofunni. Þegar eg var háttaður