Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Qupperneq 25

N. Kv.
MAI&DA STRANDIÐ Á DJÚPAVOGI 1887 O. FL.
II
Guðmundsdóttir frá Geithellum, og fóru
þau hjón síðar til Ameríku.
Lúðvík Olafsson var sonur Ólafs Jóns-
sonar, er var bróðir Jóns yngra í Borgar-
garði, og Guðbjargar, er síðar giftist Grön-
vold, dönskum ver/lunarmanni. Ungur
gerði/t hann sjómaður á hákarlaskútum og
fékk snemma orð á sig fyrir lipurð við segl-
faerslu og stjórn, kænsku, hugprýði og snar-
ræði. Haft var eftir norskum skipstjóra,
sem lengi sigldi s'kipum Wathnes hér við
land. að tvo menn hefði hann séð stjórna
bezt bát í þungum sjó hér við land; voru
það þeir Lúðvík Olafsson og Einar Jóns-
son á Eskifirði, báðir afbrágðs-sjóinenn. Eg
iteyrði ýmsa segja, sem þekktu Lúðvík og
höfðii verið á sjó með honum, að á meðan
sjór væri fær á annað borð, mundi trauð-
lega gefa á þann bát, sem hann stýrði. Hann
dó á sextugsaldri úr krabameini.
Kristján Kristjánsson var fæddur og upp-
alinn á Kambsnesi í Álftafirði. Ungur fór
hann á hákarlaskútur fráDjúpavogi og þótti
gætinn og úrræðagóður liðsmaður; fékk
hann því brátt traust yfirmanna sinna.
Hann var veðurglöggur með afbrigðum,
svo að aldrei á ævi minni hef eg þekkt neinn
honum fremri í þeirri grein. Hann var um
tíma með dönskiun skipstjóra, og sagði
hann, að óhætt væri að láta hainn færa skip
með landi fram; til þess hefði hann beztu
skilyrði, aðgætni, kjark og reglusemi. Hann
\ ar prúðmenni hið mesta. — Kristján and-
aðist haustið 1918 af tóbakseitrun.
Fjögra mánaða dvöl í draugahúsi.
Amerísk draugasaga eftir HARLAN JACOBS.
Höfundur frásagnar þessarar, sem ritar undir dul-
nefni, er kunnur starfsmaður við einn hinn hel/.ta
háskóla í Ameríku. Timaritið Harpes Magazine, þar
sem frásögnin birtist, ábyrgist að hún sé algerlega
ýkjulaus greinargerð um það, sem fyrir höfundinn
kom.
Eg hef búið fjóra mánuði í draugahúsi,
eða a. m. k. í húsi, sem eftir öllum líkum að
óæma mátti kallast svo.
betta var lítið hús á afskekktum stað ná-
l;egt Cape Cod á strönd Massaclrussets. Enda
þótt það væri orðið níu ára gamal-t, hafði
aldrei verið búið í því einn einasta dag eða
né>tt fyrr en við hjónin leigðum það til sum-
ardvalar.
Fyrsta kveldið, sem við bjuggum þar,
dafði Helena kona mín gengið snemma til
o o
rekkju, en eg sat við skriftir. Herbergjum
var svo skipað, að á efri hæð hússins voru
tvær allstórar stofur, en rúmgóður gangur á
milli þeirra. Helen svaf í stofunni á framhlið
hússins, en eg var í herberginu á afturhlið-
inni. Heitt var í veðri, svo að allar dyr stóðu
upp á gátt. Eg leitaðist við að liafa svo hljótt,
sem mér var unnt, en eftir drykklanga stund
varð eg þess var að Helen var vakandi.
„Varst þú að berja?“ kallaði hún.
„Það getur vel verið, að eitthvað hafi
heyrzt til mín,“ svaraði eg, „var það eitthvað
í þessa átt?“, og um ieið hristi eg skrifborðið
lítíð eitt.
„Nei, nei, ekkert í þá áttina," svaraði Hel-
en, „eg heyrði einhvern berja með göngu-
staf í tíglagólfið niðri í anddyrinu. Heyrðir
þú alls ekkert?“
Eg gekk inn til hennar og lét orð lalla í
þá átt, að hana hefði líklega dreymt, en hún