Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Blaðsíða 38

24
DYVEK.E
sig um hana í tölu lifanda, þegar þessu máli
var að skipta, því að hún var skynsöm ug
skapföst og hafði alltaf ráðið miklu á heim-
ilinu.
Hann varð því steinhissa, þegar Edle
féllst með sýnilegri ánægju á Óslóar-dvöl-
ina. Hann hafði ymprað á þessu með mestu
gætni og ýmiss konar málalengingum og
búið sig undir að mæta undanfærslum og
þrjózku. En hún varð þá upp til handa og
fóta, klappaði saman lófunum og hrópaði
upp, að hún vildi heldur fara í dag en á
morgun. Jörgen Hansen hrisft höfuðið yfir
duttiungum kvenfóiksins og lét allt gott
lieita, en bjó í skyndi för Edle, og tveim
dögum síðar reið hún af stað í fylgd með
fjórurn vopnuðum sveinum; liafði hún með
sér þakkarbréf til Sigbritar og annað til kon-
ungs, þar sem fógetinn lofaði að rækja em-
bætti sitt með samvizkusemi, svo að hans
náð yrði ánægður með.
Dyveke stóð í dyrunum á rnilli lierbergis
liennar og rósagarðsins og' kallaði á dúfurn-
ar sínar. Kvöld var komið og tími til að
byrgja þær, svo að þær væru viðbúnar að
flögra út, þegar konungur veifaði morgun-
inn eftir ofan frá höllinni; þær komu fljúg-
andi alls staðar að og settust í fang hennar,
en hún kjassaði þær og nefndi þær með
nafni, því að hún þekkti þær allar. Þegar
svo bar við einn dag, að haukur hafði
hramsað eina þeirra, varð hún alveg óhugg-
andi. Konungur gerði allt sitt til að hugga
hana og lofaði henni tíu öðrurn í staðinn,
en það var árangurslaust; liún liristi höf-
uðið og mælti:
„Það gagnar ekkert;- þessar dúfur tákna
hamingju mína og aðrar ekki. Þegar eg
missi þær, þá hverfur hamingjan frá mér,
og því fleiri sem eg missi, því skemmra á eg
eftir.“
Sigbrit sat og hlustaði á kveinstafi lienn-
ar; henni dauðleiddist þeir og langaði mest
til að gefa henni kinnlvest eins og áður liafði
verið, en það þorði lnin ekki. Henni hafði
N. Kv.
orfðið það á einu sinrti, svo að konungur;
sá til, og þá hafði hann hótað henni svo
hörðu, að henni skaut í fyrsta sinni skelk í
bringu. ;
Þetta kvöld vantaði enn eina dúfuna, og
Dyveke klappaði lófum saman og kallaði í
sífellu. ;
„Mjallhvít! Mjallhvít!" kallaði hún og
rýndi út í rökkrið.
Loksins kom dúfan og var byrgð inni.
Dyveke stóð enn stundarkorn og horfði upp-
að höllinni, þar sem varðmennirnir gengu;
fram og aftur á múrnum. Þegar llún sneri;
sér við og lokaði hurðinni, rakst hún beint
á Edle og hrökk við, því að hún vissi ekkJ
ert um bréf Sigbritu til Björgvinjar. Svo
brosti hún og rétti vinstúlkunni hendurnar,;
en í sama bili dró hún þær aftur að sér, því;
að hún minntist skilnaðar þeirra og ummæl-
anna, sem Edle hafði haft við það tækifæri;
síðan það hafði gerzt, Iiafði hún lieyrt svo
margt og séð, að hún gerði sér fulla grein
fyrir þeim erfiðleikum og aðkasti, sem staða
hennar hlaut að baka henni, og hún hafði
nóg næði til að íhuga það efni, þegar kon-
ungur var fjarverandi.
En Edle gaf henni lítinn tíma til umhugs-
unar; hún þaut til hennar í því liendings-
kasti, að hún steig í pilsfaldinn og hnaut,
vafði hana örmum á hnjánum og sagði
henni flóandi í tárum, hvernig á þessu hefði
staðið. Vibeke hafði talið lienni trú um
þetta og svo sjálf gengið í klaustur; en móð-
ir hennar hafði sagt henni, að heiðarleg
jómfrú mætti ekki eiga mök við konungs-
frillu; svo hefði móðir hennar dáið, en hún
sjálf setið einmana eftir í húsinu við Hol-
lendingagötuna, hugsað og hugsað og þráð
Dyveke.
„Menn mega segja utn þig livað þeir
Vilja," sagði hún að lokum. „Þegar þú varst
í Björgvin, varstu laglegri og heiðarlegri en
við hinar. Eg veit það svo sem, að eg hef oft
og mörgum sinnurn gefið Pétri undir fót-
inn, þó að það væri í rauninni Hans, sem