Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Qupperneq 41

N. Kv.
DYVEKE
27
milli. Stundum eru það vegamót, sem á að
breyta, stundum aðeins heimskoileg þræta,
sem á að skera úr, en mannagarmarnir þrá
'kornu konungs; og komi hann ekki, þá þola
þeir ekki við. — Eg get ekki viðrað skyldurn-
ar fram af mér. Reifur ríð eg af stað til
verka. til að refsa og aga þá, sem eru baldnir
og láta hvern ná rétti sínurn. Svo þegar er-
indi mín eru á enda kljáð, slæ eg í hestinn
•og þeysi heirn til þín.“
Hann var aftur kominn á hnén fyrir fram-
an hana og var orðinn glaðari á svip. Hún
kinkaði blíðiega kolli til hans.
„Ætlaðir þú að biðja mig að fara ekki?“
spurði hann. „Þú og þínir liafa þó orðið að
þola ýmislegt fyrir hroka aðalsmannanna.
Viidir þú fyrir ástar sakir aftra því, að ein-
hver næði rétti sínum?“
„Nei, nei,“ svaraði Dyveke, „hvenær hef
eg beðið yður þess, herra?“
„Það hefur þú aldrei gert,“ sagði konung-
•ur glaðlega; „þú átt heiður skilið fyrir það
öðrum fremur."
„Mig langaði til að biðja yður að vera hjá
mér í alla nótt,“ mælti Dyveke. „Það er svo
ieiðinlegt að missa yður um miðnætti; þá
get eg ekki sofnað, lieldur bylti mér og
dreymir illa hálfvakandi. Verið lijá mér í
nótt þangað til haninn galar og sendið varð-
mennina heim, svo að engum detti í huo-, að
eg hafi yður hjá mér.“
„Biður þú mig um þetta?“ spurði konung-
Ur.
Hún kinkaði kolii og brosti, en svo færðist
alvörusvipur yfir andlit hennar. Henni
flaug í hug, að ein af þernum hennar hafði
séð að verið var að setja f jötraðan bónda inn
1 fangaturninn. Hún hafði kallað á Dyveke,
°g þær höfðu séð framan í bóndann; sú sjón
var svo átakanleg, að hún bjóst við að hún
uiundi aldrei gleyma henni. Hún bað því
konung að láta bóndann lausan, ef siikin
varðaði ekki höfuð hans.
„Sendið annan livorn varðmanninn upp í
höllina og látið bóndann lausan," sagði hún.
„Látið hann hlaupa beint ireim til sín,---
þar sem Dyveke h a n s bíður í dauðans ang-
ist og Órvæntir um afdrif hans.“
„Biður þú mig þessa?“ spurði konungur.
Hann faðmaði hana ákaft að sér og lagði
iiana undir vanga sinn.
„Þarna eru þeir á þönum um allan Noreg
og bera fleypur um Dyveke, litlu dúfuna
mína,“ mælti hann. „Ef konungurinn refsar
harðlega, sem hans er skylda, þá er það Dy-
veke, sem espar hann upp. Setji hann mann
í stöðu, þá er það Dyveke, sem tranar fram
mannleysunni. Sé hann seinn að úrskurða,
þá er Jrað ást hans á Dyveke, sem tefur hann
frá stjórnarstörfum. Þeir ættu að vita, að það
eina, sem hún báð um. var ein næturstund
og lausn eins bóndagarms!“
Hann stökk á fætur, gekk til dyra og opn-
aði þær. Hann kallaði til varðmannanna, að
Jreir skyldu skunda heim til hallarinnar og
sjá um að bóndanum yrði sleppt út.
„Þér megið ekki reiðast við mig fyrir það,
að eg var ónotalegur við yður áðan,“ sagði
hann vingjarnlega við Sigbritu. „Nú létti
mér í skapi við brosið hennar Dyveke og
mjúku hendurnar lvennar. Sendið skjölin,
sem þér töluðuð um ,upp á Akurshús; eg
skal hafa Jrau með mér til Danmerkur og at-
huga þau nákvæmlega, svo að eg geti gefið
úrskurð, þegar eg kem aftur. — Eg verð ekki
lengi burtu, ef guð lofar.“
Þá tók hann eftir Edle, sem stóð á bak við
Sigbritu.
..Hafið Jrér fengið nýja þernu?“ spurði
hann. „Eg man ekki eftir, að eg hafi séð
hana áður.“
„Það er Edle, dóttir Jörgens Hansens
garðfógeta á Björgvinjarhúsi/ ‘svarði Sig-
brit. „Yðar náð leyfði mér að senda boð eftir
henni til að vera Dyveke til dægrastytting-
ar.“
Konungur greip undir hökuna á Edle og
horfði lengi á hana.
„Þú ert lagleg,“ sagði hann, „og svipfalleg.