Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Blaðsíða 49

N. Kv.
DYVEKE
35
á við-----hafið þér séð hana og talað við
liana?“
.A'ei, yðar náð,“ svaraði biskupinn; ,,eg
hef aldrei séð hana, en því meira heyrt um
hana talað. Bróðir minn Klaus, sem er léns-
maður á Bahúsi, hefur sagt mér, að hún sé
af ótignum ættum, en mjög fögur. Auk þess
er sagt að luin sé blíðlynd og góðlynd og laus
við alla græsku og metnað.“
..Getur hún kallazt góð, úr því að hún lif-
ir frillulífi?" spurði ekk judrottningin
hneyksluð.
.,Víst er það synd, yðar náð,“ svaraði bisk-
ttpinn, „en mér finnst megi virða henni
æsku hennar og reynsluleysi nokkuð til
vorkunnar. Hún var aðeins sextán ára göm-
ttl. þegar lians náð glapti hana. Hann er
ekki heldiur kvæntur, svo að syndin er þeirr-
ar tegundar, að báðir aðilar geta fengið hana
fyrirgefna, ef þeir skrifta og iðrast.“
Ekkjudrottningin þagði við. Hún hugs-
aði til manns síns lreitins, sem liafði skap-
raunað henni stórum með daðri sínu við frú
Elsebe, og hún varð að játa, að ekki væri
ástæða til að taka hart á Kristjáni konungi.
Ove Bilde réð í liugsanir hennar og þótti
leitt að hafa óviljandi orðið til að ýfa upp
harma hennar.
,.Sé ekkert illt að herma upp á Dyveke
nema friilulifnað hennar, þá má því meira
álasa móður hennar," mælti hann, „Sigbrit
Will ums er sannarlega illkvendi. Auk þess
sem hún hefur selt konungi dóttur sína fyrir
lé, er fullyrt, að hún eigi mök við kölska, og
víst er um það, að hún skýtur oft ýmsu mis-
jöfnu í eyra konungs."
•Til hvaða illverka hefur hún kvatt
hann?“ spurði drottning.
,,Eg veit það ekki náið,“ svaraði herra Ove
°furlítið hikandi, „en yðar náð veit, að djöf-
ollinn fer oft mjög lævíslega að, svo að at-
hafnir hans virðast í fyrsbu líkastar því sem
rnglar guðs eigi frumkvæðið að þeim.“
Ekkjudrotlningin kinkaði kolli og signdi
sig. Hún var ein hin guðhræddasta og hjá-
trúarfyllsta kona sinnar tíðar.
„En þess má vænta, að lians náð segi skil-
ið við Dyveke, þegar hann kvænist,“ mælti
biskup; „og þá yrði sú gamla látin fara með
dótturinni."
„Vil jið þér tala um þetta við konunginn?“
mælti drottning. „Ef þér getið það ekki, þá
getur það enginn."
„Víst 'skal eg tala við konung, yðar náð,“
svaraði hiskup. „Eg skal sæta lagi, þegar það
gefst, og eg mun biðja guð að léggja blessun
sína á orð mín, svo að þau hafi áhrif á huga
konungs."
Bráðlega bauðst ágætt tækifæri til þessa.
Hans náð sat á fundi í ríkisráðinu, sem kom-
ið var saman í Kaupmannahöfn. Þar var
Lage Urne, Mogens Gjöe og Hinrik bróðir
lians; þar var Albert Jepsen Ravnsberg og
Ottó Krumpen og ennþá fleiri, sem allir
\oru konungi hollir. Auk þeirra voru þar
Ove Bilde og Niels Eriksen Rosenkranz.
Mjög mikilsvert mál var á dagskrá, eða af-
staða hertogans af Gottorp. Ríkisráðsmenn-
irnir fjórir handan af Jótlandi, sem að Hans
konungi látnum höfðu undir eins í Álaborg
boðið Friðriki hertoga konungdóm, höfðu
en«an veginn Iátið af áróðri sínum á móti
Kristjáni konungi. \;ar það stórlegt brot á
skyldu þeirra, því'að tæpu missiri áður
höfðu þeir með undirskriftum og innsiglum
lofað Hans konungi að kjósa son hans til
konungs að honum látnum.
Nú var hinn mikli fundur í Kaupmanna-
höfn í vændum; átti lrann að haldast á Jóns-
rnessu, og þangað áttu að korna ríkisráðin
úr Danmörku og Noregi og fulltrúar frá Sví-
þjóð til þess að hylla hans náð og semja við
hann um skilnaðarskrána. Það var því ekki
lítið nndir því komið, hvað Jótunum yrði
ágengt í fyrirætlunum sínum, enda efaðist
enginn um, að hertoginn mundi grípa gæs-
ina feginshendi, jafnskjótt sem hann teldi
sér hana vísa.
„Eg sé ekki eftir því, að eg skrifaði Esge