Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Qupperneq 33

N. Kv.
DYVEKE
19:
hana; hirðmenn, sem hana hitta, kalla hana
frú. Eini maðurinn, sem eg óttast, fer nú
héðan; það er kanslarinn, sem er orðinn
erkibiskup í Þrándheimi. Gætið að, hvort
þér getið ekki klekkt á honum í einhverju.
Hann er óvinur minn og því yðar líka. Og
stjórnið þér svo bænum vel; gangið hart að
Þjóðverjunum og sendið hans náð drjúgan
skötpening, því að hann kemur sér vel.“
Konungur fór til Bahúss til að semja við
Karl biskup frá Hamri. sem sat þar í haldi.
Eiríkur Walkendorf fór með honurn. Sú var
tilætlun nýja erkibiskupsins að skora á kon-
tmg að gæta ailrar varasemi og fá fyrirgefn-
ingu páfaráðsins í Rómaborg fyrir ofbeldið
við Karl biskup. Það var svo sem sjálfsagt, að
svensku óeirðaseggirnir, sem voru 'alls stað-
ar við landamærin, notuðu kirkjubannið,
senr á konungi hvíldi, til að æsa almenning
gegn honum; og þótt helgiljómi kaþólsku
kirkjunnar væri tekinn mjög að dofna í aug-
um æðri stéttanna, var allt öðru máli að
gegna um almenning. En í því rnáli var
Kristján konungur sízt leiðitamur, því að
hann var sannfærður um, að Karl biskup
drægi taum Svía. Hann hafði raunar fylgt
ráði Walkendorfs ög boðið hinum norsku og
dörtsku biskupunum að ábyrgjast hann, en
þeim var öllum kunnugt, að konungur ósk-
aði frernur að þeir höfnuðu því boði, og þess
vegna gerðu jtað al lir, nema Jens Beldenak,
hiskup í Oðinsvé. En hann átti þá í deilu
við Hans konung, af því að hartn hafði rekið
erindi konungs svo slælega í Lýbiku, að kon-
ungur átti þar að svara til mikillar skuldar,
sem livorki hann né sonur hans tók í mál að
greiða. Slíkum manni varð því engan veginn
trúað fyrir Karli biskupi.
Meðan þeir konungur og Walkendorf
dvöldust á Bahúsi, kom sendimaður páfa,
Izard Gravius að nafni, til Óslóar; hann átti
;tð selja syndalausn á Norðurlöndum. Með
honum var þjónn hans, og settust báðir að á
Akurshúsi lijá Albrekt von Hohendorf, sem
reðhúsum í fjarveru konungs. Þjónninn lof-
aði mjög velmegun og fegurð Noregs og
veiddi upp úr Albrekt, að hann héfði verið í
Björgvin með könunginum. Hann spurði
eftir Hollendingum í Björgvin og loks eftir
konti nokkurri, Sigbritu Willums frá Am-
sterdam, hvort hún mundi vera þar nokkurs
staðar nærlendis.
„Eg er með kveðju til hennar frá systur
hennar, sem er heiðursverð klaustursystir í
Amsterdam,“ mælti hann. „Hún sagði mér,'
að Sigbrit hefði flutt af landi burt og að öll-
um líkindum til Björgvinjar.“
„Sigbrit Willums er hér,“ svaraði Albrekt.
„Hún og dóttir liennar búa í fallega húsinu
þarna niður við fjörðinn.“
Þjónninn gekk að glugganum og horfði á
húsið.
„Þá líður Sigbritu vel,“ sagði hann; „syst-
ir hennar mun verða glöð við, Jregar hún
fréttir ]rað.“
Þeir töluðust ekki meira við um þessi efni,
en Jregar rökkva tók urn kvöldið, fór þjónn
Jressi í kápu sína og gekk yfir að húsi Sig-
britar.
„Þér getið sagt, að hér sé kominn gamall
vinur frá Hollandi,“ sagði liann við þern-
una, sem kqm til dyra.
Sigbrit lét ekkert á því bera, að hún yrði
liissa, þegar hún þekkti, að þar var kominn
systursonur hennar, Diðrik Slaghök. Hann
var klæddur silki og pelli eins bg ungur of-
látungur, glaðlegur og vel í skinn komið.
„Velkominn, frændi,“ sagði hún; „það er
auðséð, að þér vegnar vel og að þú kannt að
klæða þig.“
Diðrik hló og leit í kringum sig. þó að
Sigbrit furðaði sig ekki á honum, þá furðaði
hann sig á henni. Hún var í gerðarlegum
kirtli, sem engin aðalsfrú hefði blygðazt sín
fyi ir, með pípukraga um gildan halsinn og
liúfu úr tósasilki á höfði. Eikarstóllinn
hennar var bakhár og fóðraður dýru leðri,
og á útskornu borðinu lágu skjölin í haug-
um. Á Iegubekknum var gullsaumuð
ábreiða og á veggjum voru tjöld af flæmsku
3*