Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Qupperneq 42

28
DYVEKE
N. Kv.
éins og ungar stúlkur eiga að vera. Vertu
Dyveke trygg; þá ertu mér trygg um leið.“
Svo kinkaði hann kolli til þeirra og fór
inn til Dyveke.
18. kap. Mikil umskipti.
Kyrrlátt var á Akurshúsi eftir burtför
konungs og ennþá kyrrlátara í húsi Sigbrit-
ar.
Dyveke Iét dúfurnar fljúga út á hverjum
morgni og kallaði þær heim aftur á hverju
kvöldi. Stundum gekk hún um í litla rósa-
garðinum, hvernig sem veður var, en aldrei
fór hún út fyrir hann. Áður liafði hún við og
við gengið fram með firðinum og ætíð haft
Albrekt von Hohendorf að fylgdarsveini, en
í þetta skipti hafði hann farið með konungi
til Danmerkur, og Dyveke vildi ekki láta
aðra fylgja sér. Hún var því mest inni við og
sat í herbergi sínu með Edle, sem sat í vef-
stólnum og óf finilega. Dyveke reyndi það
líka, en þreyttist fljótt. Hún sat því ýmist í
stólnum eða lá á bekknum með hönd undir
kin.n og hlustaði á masið í Edle.
„Hvernig getur þú látið daginn líða án
þess að taka hendi til neins?“ spurði Edle.
,,Eg hugsa um konunginn," svaraði Dy-
veke, „hvenær hann muni koma og hvað
hann sagði síðast, þegar hann fór héðan.“
,,Það er afleitt, hvað lians náð ferðast
mikið," sagði Edle. „Ef þú liggiir þarna og
gerir ekkert, þá verðurðu seinast að sálar-
lausri væflu. Gott væri þér, ef þú ættir barn;
þá fengir þú nokkuð til að dunda við, og
konungur yrði þér vandbundinn."
„Æ, eg veit ekki,“ svaraði Dyveke.
„Stundum óska eg þess og stundum ekki.
Hver veit, hvort konungur héldi áfrarn að
elska mig, ef eg missti fegurðina, þótt ekki
yrði nema um stundarsakir.“
Edle sló vefinn raulandi.
„Hvernig færi svo, ef hans náð kvæntist?"
sagði hún alltd einu og hætt að vefa.
„Eg þori ekki að hugsa til þess,“ svaraði
Dyveke.
„Þú verður að luigsa um jrað,“ sagði Edle.
„Ef það verður ekki áður en Hans konurig-
ur deyr, þá verður hans náð að gera það
undir eins á eftir og sjá ríkinu fyrir erfingja.
Þetta er alveg sjálfsagður hlutur, sem ekki
verður um ]>okað.“
„Þegar gamli konungurinn deyr, þá
breytist allt,“ svaraði Dyveke. „Þá verður
Kristján konungur að stjórna þrem ríkjum,
en ekki einu, ög þá sé eg hann svo sjaldan,
að hann gleymir fljótt litlu dúfunni sinni.“
,,En þá giefur hann þér jarðeignir og lén,“
mælti Edle; „þú verður rík og voldug, og
ef þú verður myndarleg og fögur eins og
nú, ])á koma tignustu herramenn ríkisins
og biðja þín.“
„Vertu ekki að þessu bulli,“ svaraði
Dyveke fokvond. „Ef herra minn skilur við
mig, jjá máttu reiða þig á að eg dey.“
„Heldurðu, að nokkur deyi úr ást?“ sagði
Edle. „Eg hélt jrað einu sinni sjálf, þegar
eg var í Björgvin með Hans, og hann sá ekki
súlina fyrir þér, en leit ekki við mér. Svó
þegar þú fórst og Hans fór að þykja vænt
um mig aftur, þá var mér nokkurn veginn
sama um hann.“
„Já,“ svaraði Dyveke, „þú hefðir átt að
fara í gröfina, Jregar þér þótti vænt um liann
og hann sveik þig.“
Sigbrit konr inn til hénnar með bréf frá
konungi. Hún tók við því, fór með það á
afvikinn stað og marglas Jrað með hjart-
slætti og tindrandi augum. Það var allt um
þrá konungsins eftir litlu dúfunni hans. Þá
var hann staddur í Rípum, var á förurri til
Álaborgar og bjóst við að koma til Óslóar
eftir einn eða tvo mánuði. Bréfið var sent
með hraðboða, sem átti að fara dagfari og
náttfari, svo að ástmær konungs fengi það
sem fyrst.
Dyveke kom inn til hinna aftur og sá þá,
að Albrekt von Hohendorf var jrar fyrir.
„Hefur hans náð orðið fyrir nokkru
slysi?“ spurði hún óttaslegin og náföl.
„Langt frá því,“ svaraði Sigbrit, „en Al-