Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Blaðsíða 48

34
DYVEKE
N. Kv.
,,Svo tor, að þú flaugst hingað suður. Þú
getur ekki írnvndað þér, ltvað, eg lief þráð
þig. Nú ertu hingað komin, og eg er hjá
þér.“
— kæri lierra minn, það er langt inn
til Kaupmannahafnar," svaraði hún. „Nti
getið þér ekki veiifað til mín, þegar eg sleppi
dúfunum mínum út,“
„Dtifunum," mælti konun«ur oí>- hló.
o O
„Litla fkinið þitt, þú hefur komið nteð þær
líka. Líttu á, hvernig greyin hnipra sig sam-
an og eru hræddar. Slepptu þeinr út,
Dyveke, slepptu þeirn út. Ekkert er eins
raunalegt að sjá eins og fugla í búri.“
Þau settust á Inekjur sínar \áð búrið,
hlógu og spjölluðu og horfðu á dtifurnar.
„Hvenær kemur herra minn aftur til
niiín?" spurði hún, þegar hann loksins
kvaddi.
„Nú 'koina gieðidagar," svaraði hann,
því að nú verð eg lengi í Kaupmannahöfn.
— þangað til höfðingjaþinginu er lokið,
senr á að staðfesta kjör mitt til konungs
í ríkjunum. A daginn á eg annríkt, en þeg-
ar kvölda tekur, ríð eg til Hviteyrar til litlu
dúfunnar minnar."
„A liverju kvöldi?“ spurði Dy\eke, klapp-
aði Iiöndum sanian og hló.
..Já, á hverju kvöldi.“
Og á hverju kvöldi reið Kristján kon-
tingur út unt Austurhlið og hafði Albrekt
von Hohendorf einan að fylgdarsveini.
Hesturinn hans tók stökkið, er liann kenndi
sporanna, og þegar hann mætti alrnúga-
mönnum, tóku þeir ofan húfurnar, hneigðu
sig og sögðu svo hver við annan:
„Nú er hans náð á leið til Dyveke.“
20. kap. Skylda konungsins.
Einn af mönnu.m Kristjáns konungs sagði
við hann ýmislegt, sem engir aðrir þorðu
að ympra á. Sá maður var kanslarinn, Ove
Bilde, biskup í Árósutn, og á banasæng
sinni liafði Hans konungur beðið son sinn
að fara að hans ráðum. Herra Ove var mild-
ur höfðingi og ekki eins veraldlega sinnað-
ur eða stórlátur í framkomu og liestir aðrir
kirkjuhöfðingjar voru á þeirri tíð. Hann var
maður guðhræddur og skírlífur, svo sem
klerklegri stöðu hans hæfði, en hins vegar
hikaði hann ekki \áð að segja sannleikann,
þegar honunr bauð s\'o við að horfa, og þá
gat enginn fengið hann til að hvika frá því,
sem hann taldi vera skyldu sína.
Þetta sama vor, sem Hans konungur lézt,
sat hann eitt sinn hjá Kristínu ekkjudrottn-
ingu og ráðgaðist um við hana, hvernig
hægt mtindi vera að fá unga kontinginn til
að kvænast.
„Ekki ætti syni mínum að verða skota-
skuld ur því að öðlast brúði af þjóðhöfð-
ingjaættum Norðurálfunnar. niælti ekkju-
drottningán. „Þrjár hefur hann kórónurn-
ar á höfðinu, þótt þrákelknir uppreisnar-
menn leitist við að llétta eina þeirra þyrn-
uni.“
„Rétt er það, yðar náð,“ svaraði biskup-
inn; „konungurinn getur kosið um hvaða
brúði sem er.“
Þau töluðu stundarkorn um þetta og
korn santan um, að Elísabet af Burgund
hæfði bezt. Hún var sonardóttir Maximili-
ans keisara og systir Karls konungs í Ara-
góníu og Kastilíu, sent búizt var við að erfði
keisarakórónuna og yrði um leið voldtig-
asti þjóðhöfði'ngi Norðuráffunnar. Auk þess
var heintanntundur hennar nteiri en allra
annarra, eða tvö hundruð og fimmtíu þús-
undir rínargyllina. Og vel var látið af
prinsessunni.
„Eg vildi að guð gæfi, að eg sæi hana
haldá innreið sína í Kaupmannahöfn,“
mælti drottning.
„Amen,“ svaraði ()\e Bilde.
Þau sátu þegjandi um stund og ltugsuðu
bæði um satna efni. Loksins leysti ekkju-
drottningin frá skjóðunni.
„Segið mér, herra Ove, — þekkið þér
konu Jt:i. sent orðin er frilla sonar ntíns? Eg