Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Blaðsíða 51

N. Kv.
DYVEKE
37
,,Við hvað eigið þér?“ spurði hann hik-
andi.“
,,Eg á við það, að ef yðar náð sér ríkjunum
fyrir drottningu og ríkiserfingja, þá sljákk-
ar í hertoganum á Gottorp, en ekki heldur
fyrr‘,‘ mælti Ove Bilde einarðlega.
Konungur drap fingrum í borðið og starði
út í bláinn. Hann þurfti ekki að líta framan
í liina; hann vissi, að þeir voru allir á sama
tnáli og kanslarinn. Hann vissi líka, hvert
þeir vom allir að hugsa þessa stundina,----
til Dyveke, litlu dúfunnar lians, sem sat úti
á Hvíteyri og var að hlusta og skima eftir,
hvort hann væri ekki að koma.
Hann vissi líka, að það var rétt skilið af
þeim, að það voru tigi hans við Dy veke, sem
ollu því, að hann var enn eigi kvæntur.
H vernig gat hann hugsað sér að taka sér
drottningu, þegar hann var alltaf jafnást-
fanginn í Dyveke eins og fyrsta daginn, sem
bann hitti hana í lundinum hjá Björgvin?
Hugsunin var honum svo viðbjóðsleg, að
hann gat ekki fremur rakið hana til lykta í
þetta skipti en öll hin, þegar foreldrar hans
böfðu fitjað upp á henni.
En hann vissi líka, að hugsunin varð að
rekjast til lykta og að lyktirnar yrðu það
kvonfang, sem hann hataði svo mjög. Hann
var orðinn 32 ára, og ef hann eignaðist ekki
son bráðlega, gat hann ekki búizt við að geta
tryggt honum konungskjör. Sömuleiðis gat
bann ekki búizt við að sitja sjálfur fastur í
sessi, á meðan hann átti engan soninn. Ove
fiilde hafði á í'éttu að standa, — að þessu
ieyti stóðu Gottorparnir vel að vígi. Kvon-
fang og l'æðing ríkiserfingja var eina ráðið
dl að slá þá út af laginu.
Ove Bilde tók aftur til máls um sama efni.
Hann lét það ekki aftra sér, að konungur
bafði ekki svarað honum neinu, heldur fór
i'ann með gætni og íhygli að telja fram þær
höfðingjadætur Norðurálfunnar, sem til
greina gátu komið, — franskar, enskar,
sbozkai', austurrískar og jafnvel rússneskar
taldi hann upp og ræddi kosti þeirra og
ókosti. Hinir herramir fóru að gefa orð í
belg, og meðan konungur sat þögull og eins
og hann varðaði þetta engu, urðu hinir sam-
mála um, að Elísabet prinsessa frá Burgund
mundi í allan máta sæma bezt hans náð o°f
ríkinu.
Allt í einu rankaði konungur við sér.
Hann leit af einum þeirra á annan, og bros
lék um varir hans, þótt ekki léki það í aug-
um hans Hann ýtti stólnum aftur nndan sér
og stóð snöggt á fætur.
„Eg þakka ykkur fyrir þenna dag, herrar
mínir,“ mælti hann. „Ykkur hefur komið
vel saman um það, að konungurinn þarfnist
eiginkonu og líka, hver hún skuli verða.
Ykkur mun ekki finnast ósanngjarnt, að eg
vilji fá ofturlítinn Limhugsunartíma og eigi
annars atkvæði í málinu."
Mogens Gjöe hló hátt og lét svo sem sér
skildist, að athugasemd konungs væri í
gamni sögð, og hans náð var honum mjög
þakklátur fyrir það.
„Þegar eg væntanlega sendi einhvern tíma
sendisveit í bónorðsför, þá skuluð þér vera
staðgengill minn og fastna brúðina þar, hvar
í heimi sem hún verður, Mogens Gjöe,“
mælti hann, „ef þér viljið gera mér greiða í
því máli.“
,,Með hjartans ánægju, yðar náð,“ svaraði
herra Mogens alvarlega; „feginn vil eg, að
þér sendið mig í bónorðsför, og það sem
allra fyrst, því að satt að segja er eg og allir
góðir danskir þegnar sönm skoðunar í því
efni eins og herra Ove.“
Konungur kinkaði kolli, lyfti hendinni í
kveðjuskyni og' ætlaði að ganga inn í her-
bergi sitt. En Ove Bilde gekk í veg fyrir
liann og sagði með áherzliu;
„Eg bið yðar náð að minnast þessara sam-
ræðna. Það vai' engin tilviljun, að eg braut
upp á máli þessu. Fyrir löngu hafði eg ætlað
mér það, og hennar náð, ekkjudrottningin,
er mér alveg sammála um það, að það sé
skylda yðar náðar að tryggja diottinvald yð-
ar með í'íkiserfingja. Þegar þjóðin veit, að