Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Blaðsíða 34

20
DYVEKE
N. Kv.
klæði; þar stóð skápur með fögrum gler-
staupum og rúðurnar voru a£ flórentískri
gerð, málaðar fögrum heigimyndum í rauð-
um og bláum lit.
,.Hjálpi mér ailir helgir menn!“ mælti
Diðrik Siaghök. „Hvernig hafið þér komizt
yfir öil þessi auðæfi?"
Sigbrit hvíldi hökuna á stafnum. Diðrik
sá, að það var sanri stafurinn, senr hún lrafði
dangiað á lronum með fyrr á ævinni, og
horfði lymskulega á hana.
„Hamingjan veltur upp og ofan. Ef' þú
hefur haldið, að eg yrði þér byrði, þá máttu
alveg sleppa því, en ef þú ert konrinn til að
greiða nrér dalina, sem þú skuldar mér, þá
skaltu ekkert blygðast þín fyrir að leggja þá
á borðið, þó að það sé fallegt.“
„H vað hefur komið fyrir, frænka?“ spurði
hann.
I því bili var forhengið dregið til lrliðar,
og Dyveke stóð á miðju gólfi. Hún rétt leit á
Diðrik og þekkti lrann ekki aftur, en hann
starði á lrana og undraðist fegurð hennar og
búning. Hann grunaði þegar hálfvegis,
hvernig í öllu lægi, og þegar hún spurði,
hvort boð hefðu borizt frá konungi, skildi
hann allt sanran. — Dyveke fór þegar aftur
og dró forhengið fyrir.
„Einmitt það,“ sagði Diðrik. „Það hefur
þá farið éins og eg bjóst við í Lier á árunum,
þegar þér urðuð rð flýja úr Fálkanum; þér
hafið komizt til metorða á undan mér, en nú
er eftir að vita, hvort þér getið notað mig til
nokkurs."
„Segðu fyrst, í hvaða erindum þú ert hér,“
svaraði hún.
Hann sagði henni frá, að hann væri þjónn
hins páfalega sendimanns, sem ætti að selja
syndakvittun, en salan væri svo treg þar
nyrðra, að hann vildi eins vel skipta um og
fá sér aðra atvinnu; nú yrðu þeir að bíða
konungs þar í Ósló, því að þeir yrðu að fá
meðmæli hans og leiðarbréf til ferðanna um
Noreg.
„Hans náð lætur ykkur ekki fá leiðarbréf,
nema hann fái hlutdeild í Péturspeningun-
um,“ mælti Sigbrit.
„Það væri nýstárleg krafa,“ sagði Diðrik.
„Hvenær datt konungi þetta í hug?“
„Mér datt þetta í hug,“ svaraði Sigbrit,
„og konungur fer eftir því. Hvaða vit væri í
því að láta raka saman fé í landinu án þess
konungur fái sinn hlut af því? Eg sé ekki
betur en þið séuð kaupmenn og mangarar
rétt eins og Rauðstokks- og Lýbikumenn, og
þeir verða að greiða söluskatt, ef þeir eiga
að fá að verzla.“
„Þér eruð dásamleg kona, frænka," rnæiti
Diðrik Slaghök, ,,og sá konungur er hepp-
inn, sem hefur yður með í ráðurn."
Þau sátu um stund og röbbuðu. Svo
spurði hún hann, hvort hann vildi verða r,it-
ari konungs.
„Með ánægju, frænka," svaraði hann; ,,eg
býst við, að konungs þjónusta sé sama sem
yðar þjónusta."
„Ekki alveg, Diðrik minn,“ sagði hún.
„Konungar eru hættulegir, og þessi lrættu-
legri en aðrir, því að hann er bæði tortrygg-
inn og uppstökkur; en hann er góður þeim,
sem eru honurn trúir, og þýzki ritarinn hans
er nýdáinn, svo að staðan er laus.“
„Eg tek hana með þökkum,“ mælti lrann,
„og án þess að spyrja um launakjörin." .
„Það er nú ekki komið að því ennþá,“
svaraði Sigbrit jmrrlega. „Einn greiði er
annars verður, eins og þú veizt. Svo stendur
á, að hans náð er í klípu, því að hann hefur
misboðið biskupi.“
„Það var illa farið,“ mælti Diðrik; „eg er
sjálfur klerkur og því fastheldinn á sérrétt-
indi heilagrar kirkju.“
„Það má nú bíða, þangað til þú átt sjálfan
þig að verja,“ rnælti Sigbrit. „Ef þú færð
húsbónda þinn til að gefa konunginum af-
lausn fyrir þetta brot Iians, þá útvega egþér
ritarastöðuna."
„Það er ekki svo hlaupið að því,“ svaraði
Diðrik, „og því ber ekki að leyna, að lz?u'd
Gravius er ekki svo tiginn preláti, að hánn