Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 8

2
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sinnar.... Ja, eg er hræddur um það, Eyfi
minn, að þeim líkaði það heldur illa
gömlu mönnunum, ef þú færir að breyta
út af ættarvenjunni. Hann langafi þinn
fann nú þetta mið — og hingað til hefir
fylgt því blessun.
Já, svo hafði faðir Eyjólfs talað — og
á banasænginni hafði gamli maðurinn
sagt:
— Vertu trúr gömlum venjum ættar
þinnar, Eyfi minn. Þá mun þér farnast
vel. Það hefir verið trú í okkar ætt, Hrís-
dalsbænda, að þeir, sem komnir væru
undir græna torfu eða liggja hérna úti í
firðinum, geti haft auga með þeim, sem
eftir lifa. En svo bezt geta þeir hjálpað,
að gert sé það, sem þeim er að skapi.
Eyjólfur blés. Nei, það var ekki skemti-
leg tilhugsun að þurfa að breyta til.
Þarna hafði hann nú átt lóðirnar sínar
þær 30 haustvertíðir, sem hann hafði ver-
ið formaður, átt þær á Steinmiðinu. Og
það var blessaður afi, sem kendi honum,
þá svolitlum drenghnokka, hvernig átti
að miða. Eyjólfur mundi orð öldungsins
enn þann dag í dag, mundi þau eins og
þau hefðu verið sögð í gær:
— Það á að miða hvítu skelluna í
Lambaklettinum yfir rauða steininn á
Bökkunum, gæta þess vendilega að vera
hvorki utar né innar. Og grunnduflið á að
vera á blindu Ármannsfellinu. Sko, fell-
inu þarna inni í firðinum. Passa að kasta
duflinu, þegar fellið rekur fram trýnið!
Breyta til, breyta til!... Eyjólfur hristi
höfuðið... En hvað var að gera? Hinir
bátarnir hlóðu, já, hlóðu og seiluðu 15
mínútna róður innan við Steinmiðið, en
hann fékk ekki bein úr sjó. Það var við
búið, að hásetarnir rykju bara frá hon-
um, ef þessu færi fram... Og blessuð tíð-
in svona iðilgóð... Nei, það var óþolandi:
Tómur bátur og logn og blíða dag eftir
dag!
Þegar að landi kom og árar höfðu ver-
ið lagðar upp, fói'u hásetar Eyjólfs einn
af öðrum upp í fjöruna og upp á kamb-
inn. Settust þeir þar og spjölluðu saman.
Eyjólfur fór út úr bátnum og stóð síð-
an kyr við skutinn. Jú, það var svo sem
auðvitað hvað nú var á seiði. Þeir ætluðu
allir að rjúka frá honum. Og vinnumað-
urinn lá í fótbroti, svo að Eyjólfur gat
ekki einu sinni leikið sér að því í logninu
að draga lóðarstúf við annan mann.. .
Eyjólfur hallaðist fram á hástokkinn og
strauk sér yfir ennið. Hann sveik af sér
fleiri hundrúð krónur og misti alla sína
virðingu ... Sitja í logninu í landi dag
eftir dag! ... Jæja, það var ekki mikið
verra eða háðulegra en að koma með
svona afla að landi. Eyjólfur leit á afl-
ann. Firnrn eða sex lótöskur, tveir háfar
og nokkrar kalýsur! Nei, verra var það
ekki að sitja hreinlega í landi — svo að
þéir máttu náttúrlega fara —, ef hann
þá ekki. . ef hann þá ekki setti í sig
hörku og legði inni í Djúpi, rétt eins og
hinir, sem komu hlaðnir af hvítum.gang-
fiski og kambýsu upp á hvern einasta
dag.... En þarna komu þeir nú hásetarn-
ir.... Og Jón var á undan. Hann mundi
eiga að hafa orð fyrir þeim....
Guðmundur og Bjarni staðnæmdust í
flæðarmálinu, en Jón óð út að bátnum,
setti hnéð undir hann, studdi hendinni á
hálsþóttuna og horfði á Eyjólf.
— Jæja, Eyjólfur minn. Þó að okkur,
sem erum búnir að róa með þér haust
eftir haust, þyki nú leitt að þurfa að gera
þér mikið á móti skapi, þá verðum við uú
að tilkynna þér það, að við sjáum okkur
neydda til að fara úr skiprúminu fra þér,
ef þú heldur áfram þessu sargi á Miðinu.
en reynir ekki inni á Djúpi, þar sem bin-
ir hlaða. Við höfum ekki efni á því að
tapa hlaðafla dag eftir dag. Við erum fá-
tækir barnamenn, eins og þér er kunnugt
um, Eyjólfur minn.
Eyjólfur horfði út á spegilsléttan sjó-