Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 10

4
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Eyjólfur var nú tekinn að skima í all-
ar áttir, milli þess sem hann beitti krók-
ana. Hann deplaði óeðlilega ótt augunum
— og ekki var laust við kvíða í svipnum.
Þetta var næstum því óeðlilegt. Fyrir
hálftíma heiður himinn og stillilogn og
nú fóru vindar og sjór hamförum! Og
Eyjólfur leit á lóðina og síðan á fiskinn í
bátnum... Ja, bara að blessun fylgdi nú
þessum afla.
Nú braut á bátinn framan við háls-
þóttuna. Sjórinn dreif um þá Guðmund
og Bjarna, og mikill austur kom í bátinn.
— Lóðin er undir kjöl! Róðu meira
Bjarni! öskraði Jón.
En nú skall bára yfir á ný —- og Eyj-
ólfur slepti lóðinni.
— Sleptu niður, Jón! kallaði hann síð-
an til dráttarmannsins.
Jón gerði eins og honum var skipað og
sló mestu bleytuna úr vetlingunum sín-
um.
—■ Það er nú ekkert skemtilegt, að
þurfa að sleppa henni í kjaptiim á hel-
vítis marflónni, með öllum þessum fiski á.
— Haldið honum upp í á meðan við
ausum og komum seglinu fyrir! kallaði
Eyjólfur til þeirra Bjarna og Guðmundar.
Þá er báturinn var þurausinn, fóru
þeir að seglbúa, Eyjólfur og Jón. Eyjólf-
ur rifaði seglið, og Jón tréreisti. Síðan fór
Eyjólfur aftur í skutinn með skautið, dró
það undir röng og setti stýrið fyrir. Ár-
arnar voru lagðar inn og seglið dregið
upp, og báturinn tók skriðinn. Sjóarnir
veltu sér undir hann, fræstu við bóginn
og freyddu við hliðarnar. Sumir yptu
hvítum faldi og freistuðu að fleygja sér
yfir bátinn. En Eyjólfur hafði auga á
þeim, og nú var árvekni og þróttur í svip
hans. Stundum var sem brygði fyrir
glampa í augunum, en þegar kom undir
land og sjóarnir minkuðu, sljófgaðist
augnaráðið, og óró kom í svipinn.
Brimsúgur var við landið, en Eyjólfur
sigldi í vör. Lánaðist lendingin vel og
eftir stutta stund stóð báturinn skorð-
aður.
Fiskinum var kastað í fjöruna ofan við
brattan kamb, nokkru utar en báturinn
stóð. Flatningsborðið var sett hjá fiskkös-
inni og sömuleiðis allstór stampur. Svo
settist skipshöfnin að snæðingi, ofan við
kösina. Hafði kona Eyjólfs komið með
matinn, og settist hún nú hjá bónda sln-
um.
— Jæja, heldur hefir hann nú verið
viljugri inn í Djúpinu, sagði hún og horfði
á kösina. Það var mikið, að þið skylduð
vera búnir að draga áður en hann skelti
þessu á.
— 0, við vorum svo sem ekki búnir.
Við vorum á fimtu lóðinni, þegar hann
rak það úr sér, sagði Jón og hristi höf-
uðið.
— Það hefir þá heldur lýst á þessu, sem
þið dróguð?
— Ojá, það var þetta tví- og þríhvítt
oftast nær.
— Já, það er svo sem eitthvað annað í
Djúpinu en úti á Miðinu. Og konan leit
til bónda síns.
En Eyjólfur sagði ekki orð. Hann horfði
brúnaþungur út á fjörðinn, og öðru hvoru
leit hann snöggvast á fiskhrúguna eða
hvarflaði augunum yfir brimgarðinn, sá
bárurnar brjóta á skerjunum og æða upp
að kambinum. Þær niðuðu og hvæstu, og
útsogið drundi -dimmraddað, urgaði möl
og skelti saman hnullungum.
Alt í einu heyrðust dunur og dynkir, og
og kamburinn valt út í brimgarðinn á
all löngu svæði. smátt og smátt hafði sjór-
inn grafið úr honum, og nú hafði hann
unnið sigur. Bárurnar teygðu hvítar
tungur upp yfir fiskhrúguna — og fisk-
urinn flaut út á milli skerjanna og inn í
lendinguna. Aðeins nokkrir fiskar, sem
legið höfðu ofan við aðalhrúguna ui’ðu
eftir í fjörunni.