Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 56

50
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Hvað á jeg að gera ?« stundi Einar
þunglega.
»Ráddu sjálfur.«
Einar horfði á sýslumann; honum
fanst hann einkennilega kuldalegur í til-
svari.
»Hvað á jeg að gera?« spurði hann
Guðmund þreytulegum rómi.
»Láttu Sigvalda fara; hann er hvort
sem er of sleipur, — og betri er hálfur
skaði en allur«, svai*aði hreppstjórinn.
Einar þagði enn drykklanga stund.
Hugurinn hvarflaði til konu og barns,
einu manneskjanna, sem honum var ekki
sama um; kökkurinn í hálsinum varð svo
óþægilegur, að hann varð að hósta nokkr-
um sinnum.
»Hvort viltu heldur?« spurði Sigvaldi.
»Farðu burtu, — — og þegiðu svo«,
svaraði Einar rómlaust.
»Jeg tek ykkur til vitnis um það, að
Einar Haraldsson hefir beðið mig að fara
burtu og þegja og jeg skal verða við því
samstundis. Verið þjer sælir, sýslumað-
ur, og jeg bið yður að afsaka það ónæði,
sem jeg hefi gert yður, en hjá því varð
ekki komist. Vertu sæll, Guðmundur,
mjer þykir leitt að geta ekki spjallað
meira við þig, en tíminn leyfir það ekki.
Vertu sæll, Einar, viltu ekki taka í hend-
ina á mjer; við getum vel skilið sáttir,
eða er ekki svo?«
Einar rjetti fram hendina þegjandi og
hugsunarlaust; hún var köld og þvöl af
svita.
Sigvaldi svifti skápnum frá borðstofu-
hurðinni og kom honum á sinn stað, opn-
aði fremri hurðina, kinkaði kolli til
þeirra, sem inni voru og gekk hvatlega
ofan í þorpið.
Sýslumaður var alt annað en ánægður
með þessi leikslok, þegar til kom; hann
skálmaði um gólfið í ákafa, sneri sjer svo
alt í einu að Einari og sagði stuttlega:
»Og þú dignaðir«.
»Jeg held það hafi verið rjettara, ---
jeg mátti til, — — vegna konunnar og
barnsins. Má jeg ekki leggja mig út af
snöggvast?«
Hann lagðist upp í legubekk og þurk-
aði svitann af enni sjer.
Guðmundur snýtti sjer hrepþstjóra-
snýtu.
>'Er þá ekki óhætt að jeg fari?«
»Jú, þjer megið fara«.
Hreppstjóri kvaddi og fór.
Sýslumanni fanst vera þungt lofr, í
stofunni, opnaði gluggann og teigaði að
sjer hreint útiloftið. Það var brakandi
þurkur. Þær fáu hræður, sem heima voiu
í þorpinu, voru við ýmisleg störf úti við.
Suður og niður í rnýri voru tveir karlar
að rista torf; kerling ein vafraði bogin
undir mópoka ' niður Naustatröðina og
austur við stekk vor tveir strákar að elt-
ast við styggan hest. En niður við bryggju
sá sýslumaður lítinn vjelbát, sem skirpti
smáum reykjargusum út í tært sjávarloft-
ið; tveir menn stóðu á bryggjusporðinum.
Sýslumaður greip kíki og beindi honum á
bryggjuna. Annar maðurinn var grá-
klæddur með enska húfu á höfðinu, hinn
var í blárri peisu, berhöfðaður.
»Sigvaldi og Páll«, tautaði sýslumaður.
Mennirnir stigu ofan í bátinn, sem
skreið af stað samstundis og bar hratt út
með landinu. Sýslumanni varð sjerstak-
lega starsýnt á hvítan blett aftan til í
bátnum og fylgdi honum eftir, þangað alt
hvarf fyrir Hamarstangann. Það var
skallinn á Páli »vert«.
— — — — Um nónbil daginn eftir
stóð svo á, að sýslumaður var staddur
niður við bryggjuna. Þá skreið bátur Páls
að og gekk sýslumaður til hans og sagði
hvatskeytlega:
»Hafið þjer þann starfa á hendi að
flytja þá, sem ekki þora að ferðast eins
og annað fólk? Það er hægt að verða hált
á slíku athæfk.