Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 49

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
43
fyrir stafinn, af því að hann var hjer al-
veg óþarfur og kemur þetta mál ekkert
við; sko, — nú liggur hann þarna fram-
an í hlaðvarpanum og sleikir sólskinið, og
það fer miklu betur um hann þar en hjer.
Þjer eruð altaf að hugsa um að setja mig
í höft; það getið þjer ekki, því að svo ve'
er jeg að mjer til handanna, að jeg þori
að kljást við tvo eða þrjá í einu; en ef
þeir væru altof margir og ágengir, þá
hefi jeg hjerna í vasa mínum skannn-
byssu með skotum á tíu menn. Jeg hefi
fengið góða æfingu í skotfimi og gæti
sannað yður það samstundis með því að
skjóta hjerna út um gluggann í gegnum
hausinn á hananum yðar þarna úti á
hlaðinu, en fyrst og fremst á jeg ekkert
sökótt við hanann og svo er mjer mjög ó-
geðfelt að raska morgunblundi frúarinn-
ar með 'því að gera hávaða, svo að þ-jer
verðið að taka orð mín trúanleg án frek-
ari sannana. Þjer hljótið nú að skilja það,
að það er skynsamlegast að lofa mjer að
hafa orðið fyrst um sinn, — svo getið
þjer fengið að gera yðar athugasemdir á
eftir«.
Sýslumaður var alveg á báðum áttum,
hvort hann ætti að telja Sigvalda geggj-
aðan eða ekki, en úr því sem komið var,
rjeði hann af að bíða átekta í bráð. —
Einar var altaf jafnþungur á brúnina,
fitlaði við reglustiku á borðinu og var-
aðist að líta framan í Sigvalda. Hrepp-
stjórinn var hinn rólegasti; hann sat i
hægindastól og ljet fara vel um sig, stút-
aði sig á pontu við og við, og ef vel var
að gætt, leyndi það sjer ekki, að hann
átti stundum erfitt með að verjast því að
glotta.
»Jeg þykist vita«, tók Sigvaldi aftur til
niáls, »að Einar hafi skýrt yður frá, hvað
fram fór heima hjá honum í gærkvöldi,
°g jeg hefi ekki ástæðu til annars en að í-
raynda mjer að hann hafi sagt satt frá í
öllum aðalatriðum; svo mun hann hafa
látið sækja lækni til sín í nótt, því að jeg
sje að læknisvottorð liggur þarna á borð-
inu. Síðan hefir hann snúið sjer til yðar,
sýslumaður, og kært mig fyrir misþyrm-
ingar og rán, ykkur hefir komið saman
um að senda hreppstjórann eftir afbrota-
manninum, og þjappa svo að honum í
sameiningu. Jeg hefi ekkert við þetta að
athuga, eins og það er, en jeg var því al-
veg mótfallinn að þeir Páll og Jóhannes
væru viðstaddir af ástæðum, sem jeg kem
að síðar. — Þetta, sem gerst hefir, er
sjálfsagt merkur atburður í sögu þessa
þorps, en upphafið til alls þessa er enn
þá ósagt, og jeg ætla að segja þá sögu í
stórum dráttum, ef þið viljið gefa mjer
hljóð«.
»Mjer finst skörin færast upp í bekk-
inn, ef Sigvaldi á að fá að leika lausum
hala hjer«, sagði Einar með dimmri
röddu, er titraði af gremju; »það er eins
og honum finnist hann vera heima hjá
mjer. Og hvar á jeg að leita laga og rjett-
ar, sýslumaður, ef þú lætur annað eins af-
skiftalaust?«
En þá snerist í sýslurnanni.
»Jeg er búinn að heyra þína sögu, Ein-
ar, en það er best að heyra líka, hvað Sig-
valdi hefir að segja í frjettum; það skað-
ar ekki þinn málstað, vænti jeg?«
»Það var vel mælt«, sagði Sigvaldi;
»jeg fæ mjer sæti og þið hlustið á. Fyr-
ir nokkrum árum bjuggu í Nesi hjón,
sem hjetu Helgi og Þóra og áttu tvö börn,
Rannveigu og Sigvalda. Helgi var fram-
gjarn maður og áræðinn, bygði hús, gerði
jarðabætur og stundaði sjó þess á milli;
hann var fyrsti maður hjer við fjörðinn,
sem fjekk sjer vjelbáta og ljet þá ganga
bæði til þorsk- og síldveiða. Kona hans
var ekki eins gefin fyrir að standa í stór-
ræðum, hjelt sig mest innan húss og var
afskiftalítil úti við. — í janúarmánuði
1914 rak á ofsaveður að kvöldi dags, og
6*