Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 22

16
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
komið honum í gálgan, Signore? Haldið
þjer að jeg Sikileyingurinn, þyrði að eiga
það í hættu? öll lögregla borgarinnar
mundi aldrei geta náð Belisario Cardi.
Hún mundi einungis gera sig hlægilega!
Vinur vor Donnelly fór heimskulega að
ráði sínu. Nú er hann endurminningin
einsaman. Hann tók mannslíf og þess
manns var hefnt. Hættið fyrir alla muni
við áform yðar áður en það er of seint«.
Norvin horfði forvitnislega á gest
sinn.
»Mjer virðist þetta nálgast aðvörun
eða jafnvel hótun!«
»Nei, í Guðs nafni! Jeg segi aðeins blá-
beran sannleikann og er okkur báðum
það fyrir bestu. Þar sem Sikileyingar eru
verða lögin einatt fótum troðin. Jeg fyrir
mitt leyti er því mótfallinn — auðvitað —
jeg er nú orðinn Ameríkumaður, en það
er satt, sem jeg segi«.
»Með öðrum orðum; þjer teljið að við
eigum að láta landa yðar í friði?«
»Nei, svo róttækur er jeg ekki. Það er
auðvitað mál, að lögurn verður að fram-
fylgja. En með því að reyna það, sem ó-
framkvæmanlegt er, vekið þjer einungis
þjóðflokkahatur og gerið æfi okkar hinna
heiðarlegu Sikileyinga óþolandi — okkar,
sem gjarnan vildum hjálpa yður, ef við
gætum. Þjer getið ekki upprætt La Mafia
á einum degi. Þjer hafið þegar gert nóg
til að framfylgja lögunum«.
»Við höfum þegar gripið 5 morðingja
og við verðum hið fyrsta að ná þeim
sjötta — manninum í regnfrakkanum.
Við getum rakið ferilinn upp til þess
manns eða manna, sem skipuðu Larubio
og fjelögum hans að vinna verkið«.
Maruffi hristi mæðulega höfuðið. »Og
Cressi-drengui'inn — það voruð þjer sem
funduð hann. Var ekki svo?«
»Jú«.
»Hvernig fóruð þjer að því?«
Norvin hló. »Ef þjer vilduð gera
bandalag við okkur, skyldi jeg með gleði
segja yður leyndarmál mín«.
»Ó! hann var svikinn?«
Þó Norvin hefði átt lífið að leysa, hefði
hann ekki getað sagt hvort Maruffi var
glaður eða óánægður yfir leynd hans, en
hann fann það á sjer, að Maruffi reyndi,
af einhverjum ástæðum, að veiða upp úr
honum.
»Hann hefir verið svikinn!« sagði
Maruffi. »Nú, jeg vildi ógjarnan vera í
sporum svikarans«. Hann virtist sökkva
sjer niður í hugsanir. »Trúið mjer, að jeg
mundi hjálpa yður ef jeg gæti, en jeg veit
ekki neitt og auk þess er það hættulegt.
Jeg er góður borgari en enginn lögreglu-
spæjari. Auðvitað skal jeg láta yður vita,
ef jeg kemst að einhverju«.
Hann stóð á fætur og fór og Norvin
lokaði á eftir honum glaður yfir því, að
hann fór burtu, því hann gat ekki skilið
í tilgangi heimsóknarinnar og vildi vera í
friði til að hugsa málið. Niðurstáðan af
því varð sú, að hann varð Donelly sam-
mála um að Maruffi væri sá, er sendi hin
nafnlausu brjef. Sikileyingurinn virtist
neita því að vita nokkuð á þann hátt, að
renna mátti gruníað hann vissi mikið, en
væri með bláber látalæti. Auk þess var
það mjög náttúrlegt, að hann vilcli reyna
eftirmann Donellys, áður en hann hjeldi
áfram með uppljóstranir sínar. Blake
þótti vænt um, hve þagmælskur hann
hafði verið, því ef Maruffi var hinn ó-
þekti vinur, mundi hann telja sig tiygg-
ari fýrir slíka varkárni.
Svo sem til staðfestingar skoðun þess-
ari kom að nýju bréf eitt, tveim dögum
síðar er skýrði frá, að morðinginn, sem
enn Ijeki lausum hala (sá sem hafði ver-
ið í regnfrakkanum), væri verkamaður
og hjeti Frank Normando. Brjefið upp-
lýsti ennfremur, að maðurinn hefði dott-
ið á steinstjettinni, morðkvöldið þegar
hann var að flýja burtu, svo það væri