Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 48

42
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
kemur þetta mál ekkert við, — þar er
mjer einum að mæta«.
Þá hvesti í sýslumanni.
»Þjer ráðið engu um það, Sigvaldi, og
jeg tek yður fastan sem afbrotamann
gagnvart lögum og landsrjetti, ef þjer
ætlið að viðhafa nokkurn mótþróa gagn-
vart mjer«.
»Nú þykir mjer týra! En það er rjett-
ast að jeg bendi yður á það strax, sýslu-
maður, að mig takið þjer aldrei fastan;
fyrst og fremst munuð þjer komast að
raun um, að það er hreinn og beinn ó-
þarfi, en ef þjer ætlið samt að gera það,
þá verð jeg yður ofjarl. Hvað hafið þið
svo sem að gera í hendurnar á mjer? Ekki
sýnist mjer hann Einar t. d. vera burð-
ugur liðsmaður til slíkra áhlaupaverka;
og þjer, sýslumaður, sýnist mjer svona í
fljótu bragði ekki vera neinn sjerlegur
kappi. Guðmundur hreppstjóri hefir
aldrei neinn áflogamaður verið og fer
vai'la að mæða sig á því á gamalsaldri. En
það væri hann Jóhannes; hann var skarp-
ur hjer á árunum og við vorum stundum
að tuskast, þegar við vorum strákar. Jeg
hefði gaman af að reyna, hvað hann er
mikill fyrir sjer, drengurinn,« — og áður
en Jóhannes vissi, hvaðan á sig stóð veðr-
ið, hafði Sigvaldi tekið utan um hann,
opnað hurðina og undið honum út fyrir
dyrastafinn; svo skelti hann í lás, sneri
lyklinum í skránni og stakk honum á sig.
»Og svo er hin hurðin----------«
Aðrar dyr lágu inn í borðstofu sýslu-
manns; gekk hurðin inn í skrifstofuna og
var lykillaus. Sigvaldi tók allþungan
skáp, sem var þar við þilið og dró hann
fyrir hurðina.
Sýslumaður stóð sem steini lostinn á
meðan á þessu stóð. Honum datt ekki
annað í hug en að Sigvaldi væri sturlað-
ur á geði, og hann var sama marki brend-
ur og allur almenningur, að honum stóð
stuggur af geðveiku fólki. Hann laut að
Guðmundi og sagði í hálfum hljóðum:
»Við verðum að ná í lækninn og ein-
hverja fleiri karlmenn«.
»Hvað ætti læknirinn svo sem að gera
hingað?« spurði Sigvaldi; »við erum hjer
fjórir saman, og það er hæfilegt; fleiri
vitni eru alveg óþörf og hjer erum við í
friði fyrir öllum, jeg hefi sjeð fyrir því.
— í gærkvöldi kom jeg til yðar, eins og
þjer munið, og þjer færðust undan að lið-
sinna mjer; þjer hafið þá afsökun, að jeg
skýrði yður ekki frá öllum málavöxtum,
svo að jeg erfi það ekki við yður. Nú
ætla jeg að segja yður töluvert merkilega
sögu, sem gerðist hjer við fjörðinn fyrir
nokkrum árum, og það er ágætt að hafa
þá Einar og Guðmund við hendina til
þess að staðfesta frásögnina og bæta inn
í, ef mig skyldi bresta minni«.
Sýslumaður tvístje á miðju gólfi, hafði
beig af Sigvalda og var í standandi vand-
ræðum með, hvernig hann ætti að ná í
mannhjálp, án þess að meira uppistand
yrði.
»Verið þjer nú rólegur, Sigvaldi«, sagði .
hann eins vingjarnlega og hann gat; »við
þurfum ekki að fara í neinn ofsa, heldur
tala um þetta í bróðerni. Svo skuluð þjer
fá mjer lykilinn, því að þjer hafið ekkert
með hann að gera«.
»Þjer haldið að jeg sje ekki með öllum
mjalla«, svaraði Sigvaldi og hló; »en jeg
get fullvissað yður um, að heilinn í mjer
er í ákjósanlegasta lagi, og jeg skal sýna
yður fram á það áður en lýkur, að jeg er
ekki truflaðri á geði en þið hinir. Þjer
skuluð vera alveg óhræddur, því að jeg
geri yður ekkert að fyrra bragði á meðan
þjer lofið mjer að fara minna ferða. Jeg
gekk sómasamlega frá Einari í gærkvöldi,
svo að ekki þarf þar um að kvarta, og
ekki fer jeg að leggja hönd á hreppstjór-
ann, enda mun hann varla gefa tilefni til
þess. En jeg vjek honum Jóhannesi út