Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 43

NÝJAR KVÖLDV ÖKUR
37
»Já, einmitt, hún er heima í Felli núna;
en svo er vinnukonan mín rjett nýfarin
eitthvað út....«
»Já, hún situr við kaffidrykkju hjá
Láli frænda mínum«.
»Jæja, svo hún er þar. — Jeg má þó
bjóða þjer glas af víni«.
»Þakka þjer fyrir, jeg bragða aldrei
vín«.
»Svo þú ert bindindismaður, — en
vindil má jeg bjóða«, og hann rjetti op-
inn kassann að Sigvalda.
»Þakka þjer fyrir, jeg reyki aldrei
vindla, en með þínu leyfi ætla jeg að fá
mjer í pípu«, og Sigvaldi tók upp pípu
og tóbakspung, tróð hægt í pípuna og
kveikti í þegjandi. Einar gaf gaum að
hverri hreyfingu hans, en vissi auðsjáan-
lega ekki hvað hann átti að halda um orð
Jians og athafnir.
»Hvaðan ber þig að?«
»Jeg kem að sunnan«.
»Og ætlar langt?«
»Ekki lengra en hingað«.
»Þú kemur náttúrlega til að sjá æsku-
stöðvarnar«.
»Jeg kem gagngert til þess að hitta
gamlan kunningja«; Sigvaldi horfði beint
framan í Einai-, og Einari fanst augna-
ráðið svo biturlegt, að hann gat ekki var-
ist því að líta undan. Hann var á báðum
■áttum, hvorf hann ætti að firtast eða taka
þessu í gamni, en hann rjeði af að láta
sem ekkert væri og bíða átekta.
»Hefir þjer liðið vel þessi ár, síðan við
vorum samtíða í Nesi?«
»Það rná heifa svo; heilsan hefir verið
góð og jeg hefi víða verið; alt af hefi jeg
'haft í mig og á og maður má vera þakk-
látur fyrir það á þessum ófriðar- og dýr-
tíðar -árum«.
»Hvaða atvinnu hefir þú stundað?«
»Jeg er prentari«.
Þeir þögðu um stund. Einari fór sýni-
lega að verða órótt.
»Þú spyrð ekkert um, hvernig Rann-
veigu systur minni líði og honum syni
ykkar«.
Einari hnykti við.
»Jeg hefi hjerna myndir af drengnum,
ef þig kynni að langa til að sjá, hverjum
hann líkist«. Sigvaldi rjetti honum tvær
ljósmyndir af svo sem tíu ára gömlum
dreng. »Jeg ljet taka aðra á hlið og hina
beint framan frá, til þess að svipurinn
leyndi sjer síður. Kannast þú ekki við
þetta andlitsfall, Einar?«
Einar tók ekki við myndunum, en horfði
á þær í höndum Sigvalda; hann setti
dreyrrauðan og brúnirnar hnykluðust og
sigu.
»Ef þú ert hingað kominn til þess að
troða illsakir við mig«, sagði hann reiðu-
lega, »þá vil jeg ráða þjer til þess að
hypja þig hjeðan, áður en jeg læt þig
sjálfur út fyrir stafinn«.
»Við skulum nú vera rólegir og athuga
hlutina«, svaraði Sigvaldi eins og ekkert
hefði í skorist.
»Mjer er alvara«, svaraði Einar enn þá
ákafari, »að reka þig út úr mínum hús-
um eins og hund, ef þú átt ekki annað er-
indi hingað en að óvirða mig og mína«.
»Við skulum sleppa öllu tali um hunda
og útrekstur, því að jeg er ekki nema
rjett byrjaður á erindinu. — Jeg mintist
áðan á hana Rannveigu systur mína; nú
er hún gift góðum manni, sem aldrei hef-
ir blekt hana, aldrei verið ruddalegur við
hana og aldrei hótað henni neinu illu, svo
að henni líður vel. Jeg veit að þetta gleð-
ur þig, því að þú ljest þjer svo ant um
að koma henni hjeðan úr firðinum hjerna
á árunum og varst svo viss um að henni
mundi líða betur allstaðar annarstaðar«.
Sigvaldi sagði þetta rólega og blátt á-
fram, rjett eins og hann væri að tala urn
daginn og veginn. Bræðin sauð í Einari,
en hann hjelt sjer í skefjum, þótt bágt
ætti hann með það.