Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 19

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
13
þangað, því það eru njósnarar meðal
sjálfrar lögreglunnar.
Sá sem veit .
»Guð sje oss næstur! Trúir þú þessu?«
»Innan klukkustundar veit jeg það«. í
raun og veru var Norvin efablandinn um
hvort þetta væri satt, en hann hafði altaf
oafvitandi búist við frjettum frá þessum
leyndardómsfulla bandamanni og nú er
hann hafði fengið þær, var honum ljett i
skapi og vongóður.
»Fari svo, að Gino Cressi reynist sami
dier.gurinn og jeg sá á götuhorninu morð-
kvö'dið, getum við loksins komið snörunni
urn hálsinn á föður hans og föðurbróður.
Þeir hafa bersýnilega sjeð, að hann
mun.di meðganga ef hann næðist, annars
hefðu þeir ekki falið hann svo gaumgæfi-
lega«. Hann stóð á fætur og spurði um
leið og hann leit á Dreux: »Viltu koma
með mjer?«
Bernie varð alt í einu afskaplega æst-
ur. I-Iann fölnaði, drap titlinga og neri á
sjer hendurnar.
»Já, en — fer þú -— og aleinn?«
Norvin kinkaði kolli. »Sjeu njósnarar
meðal manna vorra, getur hin minsta ó-
gætni spilt öllu fyrir okkur. Við megum
engan tíma missa; það væri. mesta
heimska að fara þangað eftir að dirnt er
orðið. Ætlar þú að koma með mjer?«
»Því máttu treysta«, stamaði hr. Dreux.
Nokkra stund reyndi hann að ná jafn-
væginu og svo spurði hann og rang-
hvolfdi í sjer augunum: »Heyrðu, Nor-
vin, heldur þú að við þurfum að beita
valdi — heldur þú, að hætta sje á ferð-
um ?«
Blake var það sjálfum löngu Ijóst að
svo gæti farið.
»Það er ekki gott að segja«. mælti
hann. »Ef til vil verðum við neyddir til
að taka drenginn með valdi«. Hann fann,
að hann titraði allur einsog ætíð áður en
einhverja hættu bar að höndum. »Máske
viltu heldur vera kyr heima. Jeg skil þig«.
Litli maðurinn þaut upp. »Fjandinn
hafi það. Jeg vil berjast. Skilurðu það
»Nei!«
»Jeg hefi aldrei lent í neinu slíku. Jeg
hefi aldrei unnið nein hreýstiverk eins
og þú. Mig langar til þess. Jeg leita eftir
því hvert hvöld«.
»Svo!« Blake horfði undrandi á hann.
»Það er alveg satt! í gærkvöld móðgaði
jeg mjög friðsaman mann, bara til þess
að komast i illindi. Jeg hafði aldrei sjeð
hann fyr og jeg er annars ekki vanur að
ávarpa ókunnuga á götunni, en mjer
fanst að jeg mundi verða vitlaus, ef jeg
fengi ekki að lúberja einhvern. Jeg fór
því til hans og sagði honum, að hálsbind-
ið hans væri óttalega Ijótt og smekk-
laust«.
»Hvað sagði hann?«
»Hann bauðst til að fara heim og setja
annað upp. Jeg varð svo hissa að jeg fór
að bölva og skammast«.
»Bernie!«
Dreux kinkaði kolli mjög ánægðui'.
»Jeg hefði getað öskrað. Jeg kallaði hann
skriðdýr, asna og þorsk, en hann sagði,
að hann væri fjölskyldufaðir og hefði
ekki í huga að láta velklæddan götustrák
drepa sig.
»Jeg geri ráð fyrir, að það hafi verið
blóð forfeðra þinna, sem talaði«.
»Sama held jeg. Við skulum fara og
sækja þennan negra. Jeg er í ógurlegum
styrjaldar ham og skyldi La Mafia mæta
okkur, skyldi jeg taka alla hundana og
kyrkja þá í greip minni. Hann dró upp
garnlan skammbyssuhólk og handljek
hann svo ógætilega, að Blake flýtti sjer
að komast af stað.
Svo lögðu þeir af stað til St. Philips-
Street. Blake, sem af öllum var talinn
hugrekkið sjálft, gekk hikandi og hrædd-
ur, en Dreux, þessi úrkynjaði menning-