Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 26

20
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Nokkrir hlógu og Blake fór að gruna,
að hann hefði verið gabbaður.
»Hvað er það, sem þið hlægið að?«
spurði hann, »þetta hefir næstum gengið
að mjer dauðum«.
»Húsið er í sóttkví«.
»Mjer hafði aldrei dottið í hug, að þið
munduð allir koma«, sagði ungfrú War-
ren astúðlega. »Það var mjög drengilega
gert og jeg skal aldrei gleyma því —
aldrei«.
»Hún segir að fegurð sín sje eyðilögð«,
stundi Márigny, sem enn var ruglaður
eftir kapphlaupið og ekkert heyrði, nema
suðu blóðs síns fyrir eyrunum.
»Það getur þú best sjálfur sjeð«, Cline
studdi hann og sýndi honum andlit ungu
stúlkunnar milli rósanna.
»Þið eruð allir ágætir og mjer þykir
vænt um ykkur alla, en reynið um fram
alt að koma mjer hjeðan«.
Norvin sá nú þrekvaxinn ruddalegan
mann sitja á tröppunum við innganginn.
Þegar Blake gekk til hans, sagði hann að-
varandi:
»Þjer fáið ekki að fara inn. Það er
bóluveikt fólk í húsinu«.
»Bóluveikt fólk?«
»Farið frá dyrunum!« æpti Myra Nell,
en maðurinn aðeins gaut til hennar aug-
unum. »Jeg vil ógjarnan móðga stúlk-
una«, sagði hann við Norvin, »en jeg má
ekki sleppa henni út«.
Ungfrú Warren endurtók bálvond:
»Farið burtu segi eg. Þetta eru alt vin-
ir mínir. Ef þjer væruð heiðursmaður,
munduð þjer skilja, að nærvera yðar hjer
er óvelkomin. Norvin, fáið manninn til að
fara burtu«.
Blake hristi höfuðið. »Þú varst nærri
búin að hræða úr okkur líftóruna. Sjertu
í sóttkví, get jeg ekki sjeð, að við getum
gert nokkuð fyrir þig«.
»Hvaða bull! Þið getið þó að minsta
kosti komið inn«.
»Ef þið farið inn, getið þið ekki slopp-
ið út aftur«, mælti varðmaðurinn vonsku-
lega. »Það eru fyrirskipanir mínar«.
»Ó! Níðingurinn yðar!« hrópaði fangi
hans.
»Hún segir sjálf, að hún hafi fengið
bóluna«, sagði maðurinn.
»Það hefi jeg aldrei sagt!« Myi'a Nell
neri á sjer hendurnar. Ætlið þið að
standa þarna og hoi'fa á mig sálast? Neit-
ið þið að frelsa mig?«
»Hvar er frú La Branche?« spurði Nor-
vin.
»Hún sefur. Og Montegut frændi er að
tefla í bóluherberginu«.
»Hver er það þá, sem hefir bóluna«.
»Eldabuskan! Þeir fóru með hana
grenjandi á sóttvarnarhúsið, klukkustund
eftir að jeg kom. Jeg verð áreiðanlega
næsta offur; jeg finn það. Það á að loka
okkur inni vikutíma eða lengur. Hugsið
ykkur! Hjer er ekkert að gera, enginn
sem hægt er að tala við, ekkert til að
horfa á. Okkur vantar fjórða mann í
Whist: Jeg — jeg hjelt að einhver ykkar
mundi kannske bjóðast til að koma«.
»Jeg vildi mjög gjarnan gera það«,
hrópaði Rillean, »en jeg mundi ekki lifa
fyrstu vikuna. Hjartað í mjer er bilað og
auk þess — spila jeg ekki Whist«.
Hr. Cline benti fjelögum sínum á tvo
menn langt í burtu og fór að syngja:
»Og dýrin komu tvö og tvö«.
»Hr. Fíll og hr. Kengúra«.
»Hjer koma marsvínið og antilópinn.
Nú erum við allir komnir«.
Hinir nýkbmnu voru Bernie Dreux og
August Kulu, feitur kaupmaður af þýsk-
um ættum, sem hafði verslun niður við
fljótið. Hr. Kulu hafði bersýnilega hlaup-
ið alla leið, því hann gapti af mæði og
gat varla á fótunum staðið. Hann rang-
hvolfdi augunum og svitinn streymdi nið-
ur um hann.
Ungfrú Warren hrópaði gremjulega: