Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 18

12
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Norvin, heldur þú að rautt blek. sje
kökum skaðlegt?«
»Myra Nell«, sagði hann myndugur,
»þvoðir þú þjer ekki um hendurnar, áður
en þú hrærðir kökudeigið?«
»Auðvitað«.
»Okkar á milli sagt, efast jeg um að
svo hafi verið. Verður þú heima í kvöld?«
»Það er undir þjer komið. Ef jeg
heimta hærra lausnargjald — ef til vill
blóm«.
»Marechal Niel?«
»Ó, þú ert — bíddu!«
í annað skifti sleit ungfrú Warren sam-
talinu, en nú heyrði Norvin aðdáunaróp.
Hann hlustaði langan tíma, uns hann
fjekk krampa í handlegginn. Svo hringdi
hann að nýju.
»Ó, jeg var alveg búin að gleyma þjer,
Norvin«, sagði hún. »Vittoria er nýkomin,
svo jeg get ekki talað meira við þig. Get-
ur þú ekki komið og heilsað upp á hana.
Jeg veit að hana langar til að kynnast
þjer. — Nei, hún vill það annars ekki.
Nú jæja, þá getum við sjálfar borðað
kökuna. Vertu sæll!«
»Vertu sæl, hefnari«, mælti hann hlægj-
andi.
Hann sneri sjer brosandi við og sá þá,
að Bernie Dreux hafði hlassað sjer mak-
indalega á hægindastól og horfði á hann
með föðurlegu velvildarbrosi.
»Hallo, Bernie? Jeg hefi alls ekki heyrt
þig koma«.
»Var þetta Myra Nell?« spurði litli
maðurinn, »þú kallaðir hana »hefnara,«.
Hvað hefir hún nú gert?«
Blake sýndi honum brjefið og honum til
undrunar hrópaði Bernie reiður:
»Hvernig getur hún gert þetta?«
»Hvað?«
»Verið svo ókvenleg — beðið karlmann
um gjafir. Jeg skal svei mjer láta hana
biðja um fyrirgefningu«.
»Jeg lem þig, ef þú gerir það. Hún get-
ur aldrei verið öðruvísi en kvenleg«.
»Mjer er illa við þetta...«
»Bull!«
»Já, en brjefið...!« Bernie stundi.
Svona fer hún að við mig, ef hana langar
í eitthvað. Hana er farið að gruna margt
og jeg þori ekki að segja henni að jeg sje
leynilögreglumaður. Hjerna um daginn
Ijet hún Remuo garðyrkjumann elta mig
og hann var á hælum mjer hvert sem jeg
fór. Felicité heldur líka, að eitthvað sje
um að vera og njósnar um mig«.
»Það er hart fyrir leynilögreglumann
að láta garðyrkjumann sinn og unnustu
njósna um sig«, mælti Norvin í samúðar-
skyni. Hann fór að lesa póstinn, en gest-
ur hans hj.elt áfram að tala og hljóp stöð-
ugt úr einu í annað.
»Ef satt skal segja, þá er jeg dálítið
reiður yfir því, að ekki var leitað til mín
eftir lát lögreglustjórans«, mælti Bernie
stuttu síðar. »Þú vissir hvernig lögreglu-
stjórinn treysti mjer?«
»Já«.
»Nú, jeg er fullur af ítölskum leyndar-
málum. Það sem jeg uppgötva ekki sjálf-
ur, hefir Vittoria Fabrizi sagt mjer. T. d.
veit jeg hvað orðið hefir af drengnum,
Gino Cressi.«
»Svo?« Blake leit forvitnislega upp frá
brjefi, sem hann var nýbúinn að lesa.
»Hann er í Mobile«.
»Ertu viss um það?«
»Já«.
»Jeg held þjer skjátlist«.
»Hversvegna?«
»Lestu þetta. Jeg fæ mörg nafnlaus
brjef«.
Hann rjetti honum brjefið. Hr. Dreux
las.
»Norvin Blake!
Drengurinn Gino Cressi er falinn í St.
Philips-Street 93. Farðu sjálfur leynilega