Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 41

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
35
og hafi dóttirin tekið nokkuð að erfðum
frá honum, þá er það ættardrambið, enda
þykist hún fremur vera vangefin en hitt,
konan. — Annars hefi jeg sagt þjer svona
undan og ofan af í brjefunum síðustu
árin«.
Þeir frændur töluðu altaf í hálfum
hljóðum, þótt ekki bæri á að neinn lifandi
fflaður væri í nánd, nema Margrjet, sem
við og við var að skjótast inn í stofuna
með matardiska og leggja á borðið. Mat-
urinn var bráðlega tilbúinn og þeir sett-
ust að borðhaldi; ekki bar á öðru en að
Sigvaldi hefði dágóða matarlyst, þótt af
samtali frændanna mætti ráða að hann
setlaði að leggja út í eitthvert stórræði
þetta sama kvöld. Þeir borðuðu vel,
drukku kaffi á eftir og kveiktu sjer svo í
pípum.
Þeir hjeldu áfram talinu í hálfum
hljóðum, alvarlegir í bragði; það var eins
og þeim væri stöðugt jafnmikið niðri fyr-
ir og í fyrstu, og eftir því sem lengra leið,
urðu þeir ákveðnari á svip og kinkuðu
tíðara kolli hvor til annars. — úti var
komið stafalogn, farið að þykna í lofti og
dimm regnský hjengu þungbúin yfir
fjöllum og daldrögum. Sigvaldi leit á
Wukkuna.
»Klukkan er orðin átta«, sagði hann og
stóð upp; »ekki er til setunnar boðið. Nú
ei' rjettast að jeg taki mjer göngu hjer
UPP fyrir, jeg hefi gaman af að líta svo-
lítið í kringum mig, því að ekki er víst
jeg hafi tíma til þess í fyrramálið.
Klukkan níu kem jeg að Efra-Vogi til
syslumannsins; jeg dvel þar varla meira
en hálftíma og klukkan tíu fer jeg til
Einars«.
Páll jánkaði þessu og Sigvaldi tók húfu
sína og staf og gekk út.
Páll »vert« var maður, sem allir þektu
þar um slóðir. Hann var einn af þeim
^uönnum, sem orð ljek á um að alt gæti.
Hann hafði byrjað á því að læra báta-
smíði, svo hafði hann stundað sjó og orð-
ið formaður á bát og eftir það stýrimað-
ur á skútu. En svo leiddist honum sjó-
menskan og fór að gefa sig meira að
smíðum. Um eitt skeið bjó hann góðu búi
og var þá um leið verkstjóri við vega-
lagningar haust og vor. Þau hjón höfðu
engin börn eignast og af því að þau
þreyttust fljótt á búskapnum, fluttu þau
inn í Voginn og fóru að stunda greiða-
sölu, jafnframt því sem Páll gutlaði á sjó
í litlum vjelbát, þegar hann nenti því og
eitthvað var úr sjó að fá. Svo þegar póst-
stöð var sett í Voginum, þótti svo sem
sjálfsagt að Páll tæki að sjer afgreiðsluna
og þegar sími var lagður þangað, var
hann gerður að símastjóra í viðbót. —-
Alt gat Páll. -—- Þótt hann væri orðinn
fimtugur, var hann enn þá betur en
manns maki og kvikur á fæti, svo að eng-
inn tróð hann um tær viljandi. Sjaldan
sást Páll alklæddur heima við, gekk vana-
lega snöggklæddur eða þá í blárri prjóna-
peisu og langoftast var hann berhöfðað-
ur. Margrjet kona hans var mesta mynd-
arkona.
Sigvaldi var systursonur Páls.
Klukkan tíu um kvöldið kom Sigvaldi
aftur heim til Páls.
»Þú hefir verið lengi hjá sýslumanni«.
»ójá, mjer dvaldist í lengra lagi, af því
að hann var svo lengi að glíma við kvöld-
matinn«.
»Og hvað sagði hann svo?«
»Hann sagði eins og jeg bjóst við, að í
þessu máli væri ekki hægt að gera neitt,
því að öll gögn vantaði og svo væri málið
útkljáð fyrir löngu og alt undirritað af
löglegum aðiljum. Annars fanst mjer
hann vera töluvert hissa á þessari mála-
leitun og ekki laust við að honum dytti í
hug að jeg væri ekki með öllum mjalla.
5*