Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 13

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
7
— Já, já, ekki vantar það, sagði loks
Gísli.
— Kannske við setjum þá bátinn ykk-
ar og skreppum svo á sjó? sagði Eyjólfur.
Nú varð þögn eitt andartak.
Svo gaf Eyjólfur skýringu.
— Já, eg dró þessar lóðir í Djúpinu í
gær og lagði aðr.ar í staðinn. Þær fóru
með mér, konan og hún Sigga.
— Og... og hvar lagðirðu?
— Eg lagði rétt utan við hann Sigga
á Hóli.
Hásetarnir gáfu hver öðrum spyrjandi
auga. Var þetta vit — eða var karlinn
orðinn hringlandi?... Ja, ekki leit hann nú
út fyrir það.
— Við förum með þér! Það var Jón,
sem talaði.
Og nú voru hendur látnar standa fram
úr ermum. Báturinn, sem hásetarnir komu
á, var settur upp, og fimmmannafarið
fram. Eyjólfur hafði séð fyrir beitu, og
þá er skipshöfnin hafði farið í brækurn-
ar, var ýtt á flot.
Eyjólfur réð auðvitað stefnunni. Ja,
sannarlega stefndu þeir inn og fram í
Djúpið — og þó — ja, hver andskotinn —
þó bar hvítu skelluna í klettinum yfir
rauða steininn á Bökkunum!. . Hásetarn-
ir vissu ekki hvað þeir áttu að halda. Og
þá er þeir komu að duflinu, voru þeir jafn
nær. Ailir lögðu upp, nema andófsmaður-
inn. Guðmundur settist við að skera beitu,
Eyjólfur tylti sér á skutþóttuna og Jón
tók um duflið. Hann rendi augunum til
lands, jú, það var ekki um það að efast.
Þeir voru inni í djúpi, en þó bar hvítu
skelluna yfir rauða steininn — og á blindu
ÁrmannsfeÍíinu voru þeir.... Alt í einu
skelti Jón á lærið og leit á Eyjólf.
— Ja, mikið helvíti! Hefurðu þá ekki
flutt steininn!
Eyjólfur sagði ekki neitt. En hann
brosti, og glampa brá fyrir í augunum.
...Eftir þetta var Eyjólfur ekki í vand-
ræðum, þó að fáfiski væri, þar sem hann
átti lóðir sínar. Hann bara flutti þær, en
flutti rauða steininn fyrst!
Kveðja til rósarinnar.
Sumarið bjarta
sje jeg ei skarta
lengur um bygðir og ljósvafinn tind.
Hallandi degi
heiðum á legi
nú speglast þess minninga mynd.
Kólna því tekur
kvíða mjer vekur
blómskrúðið gulnað, sem brosir ei meir.
Vonanna hilling
veitast mun fylling:
að gervalt ei gleymist og deyr.
Bæristu blíða
blómrósin þýða
svo fögur á þinni fallandi stund.
Söknuði laugað
sjeð fær þó augað
þig blakta með elnandi und.
Tindrandi tárum,
tímans á bárum,
værðir þú hlýtur við Vindsvalar skaut.
Lífsgleði flúin,
litfegurð rúin
þú hnígur, sem liðin í laut.