Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 20

14
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
arsýkti maður, gekk fullur gleði og styrj-
aldarlöngunar.
XIV. KAFLI.
Netið þrengist.
Húsið nr. 93 í St. Philip Street var
kofagarmur og hafði þar gömul kona ein
kolaútsölu. Blake Ijet Bernie standa vörð
utan við dyrnar en gekk sjálfur beint inn
í búðina og inn í herbergi á bak við, án
þess að skeyta um mótmæli kerlingarinn-
ar. í einu horni herbergisins var lítill,
grannvaxinn, dökkeygður drengur og
þekti hann að þar var kominn snáðinn,
er hann hafði sjeð kvöldið sem Doneliy
var myrtur.
»Þú ert Gino Cressi«, sagði hann rólega.
Drengurinn hristi höfuðið.
»Jú, og þú verður að koma strax með
mjer, Gino«.
Litli snáðinn dró sig í hnút út í eitt
hornið. »Þjer eruð kominn til að drepa
mig «, mælti hann snöktandi.
»Nei, nei, litli vinur. Hvers vegna ætti
jeg að gera það?«
»Jeg er Sikileyingur. Þjer hatið mig«.
»Það er ósatt. Við hötum aðeins þá
Sikileyinga, sem eru vondir menn, en þú
ert góður drengur«.
»Jeg var ekki við, þegar lögreglustjór-
inn ,var myrtur«.
»Nei, nei. Þú vissir einu sinni ekki að
hinir mundu drepa hann. Þjer var sagt
það eitt að bíða á horninu, þar til þú sæ-
ir hann koma. Var ekki svo?«
»Jeg veit ekkert um þetta«, tautaði
Guio.
En það var auðsætt að hræðsla hans
dvínaði við þessa óvæntu vinsemd. Rödd
Blakes gerði jafnvel skynlausar skepnur
rólegar og öruggar og bros hans vann
honum traust allra barna. Loksins kom
Sikileyingurinn litli til hans og rjetti
honum hendina.
»Þeir sögðu mjer, að Ameríkumennirn-
ir mundu drepa mig, Madonna mia! Jeg
er ekki í La Mafia! —- Mig — mig langar
svo mikið heim til pabba«.
»Nú skal jeg fara með þig heim«.
»Þjer ætlið ekki að meiða mig. Er
það?«
»Nei, þjer er alveg óhætt að trúa
mjer«.
En drengurinn hikaði enn og stamaði:
»Jeg er hræddur, Signore. Jeg veit alls
ekkert. Ef til vill er- betra að jeg bíði
hjer«.
»En þú kemur nú samt sem áður —
fyrir mig — er það ekki? Og þegar þú
sjerð, að lögregluþjónarnir gera þjer
ekkert ilt, þá segir þú okkur alt sem þú
veist. Er ekki svo Carmio?«
Hann leiddi litla bandingjann skjálf-
andi út úr kofanum, sem kerlingin hafði
yfirgefið, til þess að láta vita hvað gerst
hafði, lyfti honum upp í vagn, sem beið
utan við dyrnar, en Dreux var mjög reið-
ur ýfir að æfintýrið skyldi leiðast til lykta
á svo friðsaman hátt, eftir allar vonirn-
ar, sem hann hafði gert sjer.
»Við — við skulum doka ögn við« stam-
aði hann. »Nú fer að verða gaman«.
»Flýttu þjer asninn þinn«. Blake dró
hann inn í vagninn og skipaði ökumann-
inum að slá í hestana. »Gamla kerlingar-
nornin hefir æpt þetta út í allri götunni,
svo bráðum erum við umkringdir af öllu
hyskinu«.
»Ágætt!« mælti Dreux; dramb hans var
á móti öllu því, sem honum fanst huglaust
undanhald.
»Jeg skil þig alls ekki«, mælti Noi-vin,
sem hjelt honum inni í vagninum, »en jeg
veit, að okkur er best að vera varkárir í
dag, því jeg ætla mjer ekki að láta litla
vininn vorn, Gino, ganga mjer úr greip-