Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 57

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
51
»Maður guðs og lifandi«, svaraði Páll
með mesta sakleysissvip, »þegar vopnað-
ur ójafnaðarmaður veitist að öðrum eins
nieinleysingja og mjer, þá er ekki von að
jeg standi mig betur en sjálfur sýslumað-
urinn og hreppstjórinn, — o. sei, sei, nei!«
Sýslumaður tottaði vindilinn.
»Hvert fóruð þjer með Sigvalda?«
»Haldið þjer að honum Sigvalda hafi
láðst það að kúga mig til að vinna sálu-
hjálpareið upp á það að halda mjer sam-
an? En yður að segja, þá er mörg víkin
hjer við flóann og margt skipið á sveimi
hjer fyrir utan«.
Sýslumaður tottaði vindilinn enn á-
kafar og þrammaði þegjandi upp bryggj-
una.
Mánuði síðar fjekk Páll »vert« svo-
hljóðandi brjef:
Reykjavík 1. okt. 1926.
Kæri frændi!
Fyrst og fremst þakka jeg fyrir síðast
°S jeg þakka þjer líka fyrir alt, sem þú
hefir gert fyrir mig frá því fyrsta, mest
þó fyrir hjálpina síðustu, því að án henn-
ar er jeg viss um, að jeg væri ekki hing-
að kominn heilu og höldnu með góð
málalok. Þú ert altaf að ásaka sjálfan þig
fyrir að hafa ekki skorist í leikinn, þegar
Nesbúið var selt og okkur Rannveigu
þvælt þaðan, en hvernig áttir þú að geta
þ&ð þá, þegar þú varst á skútu fyrir
sunnan land og vissir ekkert um það fyr
en alt var um garð gengið? Hafir þú van-
uækt nokkuð þá, þá hefir þú gert meira
en skyldu þína nú.
Svo að jeg segi þjer eitthvað í frjettum
af ferðalagi mínu hingað suður, þá hefir
það gengið alveg eftir áætlun. Hestarnir
voru í girðingunni, þegar jeg kom þang-
að, jeg steig á bak og reið upp á heiðar.
Til Akureyrar kom jeg á tilteknum degi
og dvaldi þar í viku; og þegar ekkert
skeyti barst frá þjer innan þessa tiltekna
dags, þá hjelt jeg enn af stað vestur eft-
ir. Jeg gisti hvergi á leiðinni suður nema
á Akureyri og leið mætavel í svefnpokan-
um, þegar jeg tók mjer næturhvíld. Hest-
ana skildi jeg eftir hjá gömlum kunn-
ingja í Grímsnesinu og fór svo í bíl það-
an til Reykjavíkur í gær. Rannveigu syst-
ur líður vel og er ánægð með aðgerðir
mínar, en við erum á eitt sátt um það. að
þessir peningar, sem jeg sótti í skápinn
hans Einars, skuli ekki vera lengi í okk-
ar vörslum, heldur ætlum við að koma
þeim fyrir, þar sem gagn getur orðið að
þeim, og engan skal renna grun í, hvaðan
þeir eru komnir.
Þú munt spyrja, hvernig mjer líði eftir
þessar aðfarir. Satt að segja líður mjer
vel; eiðurinn lá á mjer eins og farg og
síðan honum Ijetti af mjer, finst mjer
jeg ekki hafa verið með sjálfum mjer öll
þessi ár síðan nóttina góðu í Hólma-
kirkjugarði. — Jeg get að gamni mínu
sagt þjer eitt dæmi af veru minni í ósló,
stuttu eftir að jeg gekk þar í hnefaleika-
klúbbinn. Jeg átti eitt kvöld leik við einn
af duglegustu íþróttamönnum klúbbsins,
Arnvid Bustad; jeg sótti á af kappi, en
honum var auðvitað auðvelt að verja sig.
Á eftir kallaði hann á mig út í horn og
sagði alvarlega: »Þú ætlar þjer að drepa
einhvern mann!« Jeg sagði honum satt
til um ástæður mínar og áform og þeim
manni á jeg það að þakka, að jeg fram-
kvæmdi hefnd mína með fullri stillingu
og hættulaust mjer og öðrum. Hann kendi
mjer flest þau brögð, sem jeg kann og
hann kendi mjer sjerstaklega að ná valdi
á taugakerfi mínu, svo að mjer fataðist
síður vegna geðofsa, og hann tók það lof-
orð af mjer að nota aldrei kunnáttu mína
nema jeg væri neyddur til. Þjer og hon-
7*