Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Blaðsíða 18

4
HUGLEIÐINGAR ÓLAFS Á HAMRABORGUM
N. Kv.
hverfið á tilfinningar og persónuleik með
öllum áhrifum sínum og breytileik.
Nú víkur sögunni að sérstöku atviki, of-
urlitlu ævintýri, sem breytti nokkuð við-
horf.i mínu til flestra hluta, lýsti fortíð og
framtíð dálítið og færði mig að ýmsu leyti
nær ráðningu þeirrar gátu, sem ég þá í
nokkur undanfarin ár hafði verið að glíma
við, að nokkru leyti vitandi vits, en þó ef
til vill meir óafvitandi. Hvað var þetta í
raun og sannleika, sem menn kölluðu list,
hvað var raungildi ljóðsins? Var ekki ein-
hver verulegur, sjálfstæður hulduheimur
til? Einhver þýður, ljúfur, bjartur veru-
leiki, dularfullur andlegur heimur, sem
listamaðurinn, skáldið, hafði kannað að
einhverju leyti, en aldrei sagt frá nema í
hálfkveðinni vísu.
Laugardagskvöldið fyrir páska veturinu
1917 komst ég í snertingu við dularfulla
tilveru, lífgjöful öfl, sem ei höfðu verið mér
raunveruleiki áður. Laugardagurinn fyrir
páska 1917 hefur verið mér minnisstæður.
Kona frá Brennási á Fljótsheiði í Bárðdæla-
hreppi, heimilisvinur okkar, var stödd á
heimili mínu, Arndísarstöðum í Bárðardal,
þennan dag. Hún vildi ná heim til sín fyrir
kvöldið, og féll það í minn hlut að fylgja
henni að Brennási. Vegalengdin milli þess-
ara bæja er urn 10 km. Við lögðum af stað
kl. 5 eftir hádegi. Konunni var léður hest-
ur, en ég gekk. Veður var stillt og bjart.
Snjólög voru nokkur. Hlákubloti var nýaf-
staðinn. Fönnin hafði sigið og þétzt. Nokk-
uð var autt um sveitir, en lítt á heiðinni.
Færi var sæmilegt. Segir nú ekki af ferðum
okkar, fyrr en við komum að vallargarðin-
um í Brennási. Var þá farið að hvessa og
snjókoma nokkur. Þar sem við sáum Brenn-
ásbæinn greinilega frá garðinum, veðurút-
litið orðið ískyggilegt og ég vildi snúa fljótt
heimleiðis, kvöddumst við þar við garðinn.
Konan gekk Jieim að bænum, en ég sneri
við, sté á bak hestinum og hélt leiðar minnar
gegn veðrinu. Áður en varði, rauk bylurinxj
á. Sótsvart kafald með frosthörku. Hélt ég
nú ferðinni áfram. Hafði veðrið að mestu í
fangið, en þó lítið eitt á vinstri hönd. Réttar
áttir hafði ég lengi vel og vissi nokkurn-
veginn alltaf, hvar ég var staddur,þar til um
það bil % hlutar leiðarinnar voru að baki
mér. En þá vandaðist málið. Svro hagar til á
þessum slóðum, sem ég þá var staddur á,
að djúpt og mikið gil klýfur heiðina vestan-
megin frá dalnum, þar sem Arndísarstaðir
standa, og endar uppi á heiðinni, þar sem
mýrarflákar og ásahryggir taka við. Við
þennan gilsbotn, þar sem flatneskja heið-
arinnar byrjar, er veðurstaðan aldrei áttviss
í norðan- eða norðvestan byljum. Þetta vissi
ég ekki þá, en kynntist því seinna. Á þess-
um slóðum fannst mér veðurstaðan breyt-
ast snögglega, og missti ég þar með áttirn-
ar. Dagur var þá að kveldi kominn, veður-
hæðin geysileg, fannkoman mikil, svo að
varia sást handaskil. Eigi þótti mér hlutur
minn góður. Eg var að vísu ýmsu vanur, en
aldrei hafði ég verið svo grátt leikinn af
ögrandi norðlenzkri stórhríð. Datt mér þá
í hug að treysta á hestinn, sem var roskinn
og reyndur — freista þess að láta hann ráða
ferðinni um stund. Eg hafði búið mig ó-
hyggilega að heiman og var að verða kalt.
Sté ég þó á bak hestinum og lagði tauminn
fram á makkann og bað Blesa að ráða ferð-
inni. En eigi hafði Blesi lengi ráðið ferð-
inni, er mér fannst veðurstaðan enn breyt-
ast. Héldum við, áður en lagt um leið,
ískyggilega mikið undan veðrinu. Þá fór
mig að gruna, að veðurharkan hefði sigrað
eðlisávísun og dugnað hestsins. Var þá
jafntefli með okkur. Skuggalegar hugsanir
sóttu nú að mér, og vísubrot Einars varð
helzt til áleitið: „Það er fátt, sem dansar