Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Síða 24

10
N. Kv.
Kvieði eftir
ÉG SJÁLFUR —?
I heimsins hávœra glaumi
hamingju veitir mér,
að látast voldugur vera,
en vita ekki, hvað ég er.
Er huga minn svejninn sefar,
sál mín á vœngjum fer,
virðist mér sem ég vaki
og viti þá, livað ég er.
Hjört Qíslnson
1/^kJÍuJ^u7
SÖNGVA-BORGA.
Hestur rennur, hófur syngur
hátt við freðin Ásasund.
Máninn teygir föla fingur,
flýja skuggar hratt um grund.
Heimþrá, dóttir heitra vona,
hikar ei við Blönduvað,
barn og fögur, b jarthœrð kona
bíða mín á Holtastað.
Og þegar ég hœlti að Iiugsa,
himininn opnast mér, —
vakna ég til að vera —
vera það, sem ég er.
Hjörtur Gíslason.
Andardráttur örœfanna
undurmjúkt um dalinn fer,
blær úr lieimi fjalla og fanna
jlytur söng að eyrum mér,
söng, er tjáir sorg og trega,
sára kvöl og bœn um grið.
Andi, er reikar villur vega,
varnað hvíldar, þráir jrið.
Stirðnar Roði, slöðvast reiðin,
starir fákur, hnusar átt,
hlustum nemur söngvaseiðinn,
sýpur hregg og frísar hátt.
Augun skima, eyrun kvika,
ákaft jaxlar bryðja mél.
Beizlisfroða beggja vika
bræðir frerans köldu skel.
Eitt sinn fljóð, sem enginn virti,
úti varð á þessum stað.
Um afdrif hennar enginn hirti,
enda lítt að fást um það,
þó að gömul göngukona
gengi ein á Drottins fund
og kvæði sinna sigurvona
sorgarljóð á banastund.