Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Qupperneq 43

N.Kv.
ÆGIR OG BREZKI TOGARINN YORK CITY
29
vestur af Blakksnesi og séð þá varðskipið
um 2 sjómílur norð-vestur af Blakksnesi.
Virtist honum þá varðskipið gefa ljósmerki,
sem beint væri til sín. Lagði hann þá fyrir
loftskeytamanninn að kalla upp varðskip-
ið og biðja um samtal við skipherrann eða
1. stýrimann, en fékk það svar, að hvorki
skipherrann eða stýrimaður væru viðlátnir.
Eftir þetta sigldi togarinn í norð-austur
og setli út dufl, en kl. 8 um morguninn
hafið hann sett út annað dufl, ekki alllangt
þar frá, en sunnar. Hann togaði nú í kring-
um síðasta duflið fram að hádegi. Síðan
sigldi hann að syðra duflinu og var staddur
þar, er varðskipið kom að honum. Von
bráðar kom léttbátur frá varðskipinu með
þau skilaboð, að varðskipsforinginn æskti
þess, að skipstjórinn kæmi á sinn fund yfir
í varðskipið. Skipstjórinn kvaðst þá hafa
innt fyrirliða bátsins eftir, hvaða erindi
skipherrann ætti við sig, en það kvaðst hann
ekki vita. Hann ákvað þó að fara yfir í
varðskipið og tók loftskeytamanninn með
sér. Þegar yfir í varðskipið kom, var hon-
um fylgt á fund skipherrans í horðsal varð-
skipsins. Spurði skipherrann hann þá, hvað
hann heíði viljað sér um morguninn, en
hann gaf það svar, að sér hefði virzt varð-
skipið vera að gefa sér ljósmerki. Er hon-
um var ljóst, að skipherrann vildi aðeins
grennslast eftir, hvaða erindi hann hefði átt
við sig um morguninn, óskaði hann eftir að
verða sem fyrst fluttur aftur í skip sitt. Er
skipstjórinn hafði verið fluttur aftur yfir í
togarann, sigldi varðskipið upp að landi og
virtist láta reka þar. Hvarf það aldrei sjón-
um skipstjórans þá um daginn.
Jafnsnemma og varðskipið sigldi til
lands, kvaðst skipstjórinn hafa kastað
stjórnborðsvörpunni og byrjað að toga,
fyrst í norðvestlæga stefnu, en beygt síðan
upp að dufli því, er hann lét síðar út, og
togað þaðan í suðlæga stefnu. Gerði hann
þá staðarákvörðun með ratsjártæki togar-
ans og komst að þeirri niðurstöðu, að hann
yæri 4 4/5 sjómílu frá Blakksnesi. Hann
sá þá varðskipið og gizkaði á, að það væri
2 sjómílur landmegin við togarann. Frá
þessum stað kvaðst hann svo hafa ætlað að
toga til duflsins, er hann setti út fyrst um
morguninn, en á leiðinni þangað stöðvaði
varðskipið hann. Áður en skipstjórinn
stöðvaði togarann, kvaðst hann hafa heyrt
skotið þrem skotum frá varðskipinu, en
ekki gert sér grein fyrir, að þau vörðuðu
sig eða togarann, fyrr en hann sá kúlu falla
í sjóinn mjög nálægt bóg togarans.Þá kvaðst
hann liafa stöðvað vélina og snúið stýrinu
hratt í stjórnborða. Því næst fór hann að
talstöðinni og kallaði yfir íil varðskipsins
og bað um, að hætt yrði að skjóta, svo að
enginn særðist og ekki hlytist tjón á skip-
inu. Eftir að þetta gerðist, heldur skipstjór-
inn fram, að skötið hafi verið fjórum skot-
um frá varðskipinu. Þaðan var nú skotið
út léttbát, er köm'yfir að togaranum. Fyrir-
liði hátsins spurði skipstjórann strax, hvar
hinn særði maður væri, en er í Ijós kom,
að enginn var særður, skipaði fyrirliðinn
honum að draga inn vörpuna. Skipstjórinn
kveðst ekki hafa sinnt þessari skipun, en
haldið af stað í átt til loftskeytaklefans.
Fyrirliðinn hefði þá stöðvað sig og dregið
upp skammbyssu, sem hann beindi að sér,
jafnframt því, sem hann endurtók skipun
sína um að draga upp vörpuna. Því neitaði
skipstjórinn á þeim forsendum, að engar
mælingar hefðu farið fram, sem sýndu, að
togarinn væri innan landhelgi. Hann kvaðst
nú hafa dregið upp alþjóðamerki, er þýddu,
að hann vildi fá að nota loftskeytatækin,
og var honum þá veitt það. Síðan náði hann
sambandi við brezka eftirlitsskipið og var