Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Qupperneq 48

34
N. Kv.
Franz von Grillparzer:
Klaustrið I Nendomir
Friðrik Þorvaldsson og Gísli Jónsson þýddu.
Geislar hnígandi sólar slógu gullnum
bjarma á hlíðar eins af hinum fegurstu döl-
um í furstadæminu Sendomir. Eins og
kveðjukoss á vör hvíldu þeir á múrum hins
reisulega og skrautlega klausturs í dalnum
austanverðum, þegar tveir ríðandi menn í
fylgd með nokkrum þjónum komu að hæða-
drögunum hinum megin í dalnum. Þeir áðu
stundarkorn í kvöldkyrrðinni, en keyrðu
því næst hesta sína sporum þvert yfir dal-
inn í áttina til klaustursins. Af klæðaburði
hinna síðkomnu gesta mátti greina, að þeir
voru langt að komnir. Þeir voru með barða-
stóra fjaðrahatta, klæddir elgskinnskuflum
og í herneskjum þar utan yfir, í þröngum
buxum og háum kragastígvélum. Af því
mátti sjá, að þeir voru ekki innfæddir Pól-
verjar, enda var sú raunin. Þeir voru sendi-
menn Þýzkalandskeisara og voru á leið til
hirðar hins herskáa Jóhanns Sobieski, og
þar eð kvöldaði, fyrr en þá varði, ætluðu
þeir sér að leita náttstaðar í klaustrinu,
sem þeir sáu framundan. — Klausturhlið-
inu hafði verið læst fyrir nóttina, en því
var lokið upp fyrir þeim, er þeir beiddust
inngöngu, og húsvörðurinn bauð þeim að
ganga inn í rúmgóða gestastofu, þar sem
biði þeirra hressing og hvíld. „En ábótinn
og munkarnir,“ sagði hann, „eru saman
kbmnir til aftansÖngs í kapellunni og verða
því í kvöld að neita sér um að taka á móti
svo tignum gestum.“ Frásögn mannsins,
sem leit nokkuð tortryggnislegum augum á
gestina, hlaut staðfestingu af tilbreytingar-
lausu söngli munkanna, sem barst til þeirra
eftir hljóðbærum klausturhvelfingunum. —
Báðir gestirnir gengu inn í stofuna, sem
þeim var vísað á, en hún var nýbyggð, svo
sem klaustrið allt, en af ásettu ráði stæld
eftir fornum oddbogastíl. Fáum, en vönd-
uðum húsmunum var þar raðað upp með-
fram veggjunum. Tunglið, sem var að
korna upp í austri og var að sigrast á síð-
ustu skímu dagsins, sást út um háa boga-
gluggana, og varpaði það daufum bjarma
á hólana og hæðirnar í lcring. En nætur-
húmið færðist smám saman um lautirnar
cg skógana og breiddi blæju sína yfir allt,
bæði kvikt og dautt. — Einkaþjónar ridd-
aranna báru fram mat og vín, en ferðlúnir
gestirnir settust við sterklegt borð hjá
brjóstriði opins bogagluggans og skemmtu
sér við að horfa á leik tunglsgeislanna,
milli þess sem þeir gerðu matnum og vín-
inu beztu skil, til þess að styrkja líkamano
sem bezt undir ferðalagið daginn eftir. —
Þannig leið góð stund, og nú var orðið
mjög áliðið kvölds, klukknahljómur og
kórsöngur löngu þagnaður. Þjónarnir, sem
nú voru gengnir til hvílu, höfðu kveikt á
lampa, sem hékk í miðju herberginu, og
enn sátu báðir riddararnir við gluggann.
j