Sumargjöf - 01.01.1905, Side 48

46
Mærin brosti hlílega.
»Eg þekki ikkur báðar«, sagði liún. Svo settist
liún í grasið, tók báðum höndum um höfuð mér og
lagði það í skaut sér. Eg grúfði andlitið við brjóst henn-
ar, er vaggaðist hægt og injúklega firir andardrættin-
um. Hún tók um aðra liönd mína með sinni, en
hina rétti hún út og sleit upp reirtopp, er hneigði
sig i .blænum, rétt við hliðina á okkur, lagði hann
á hné sér og rétti höndina út eftir fleiri blómum.
Ég filgdi með augunum liverju blómi, er hún lagði
hjá mér og hlustaði á lindarniðinn og vindþitinn í
víðirunnunum. Ró og kirð færðist ifli* huga minn.
Ég var ekki lengur ein með sorg mina og tár. Ég
fann að þessi góða vera skildi hvernig mér leið, án
þess að ég segði henni það, fann að liún vissi að
liuggun og hvild var það, sem hjarta mitt þarfnaðist.
Hún vai' nú búin að safna að sér blómunum og'
farin að raða þeim. A meðan söng liún þíðum rómi:
Hjartans firsta sorg er sár,
samvistum er slitið.
Barnsins hlíu, tæru tár
tíndi í bikar laukur smár.
Hlíð og straumur heiðar blár
harminn vitið,
með mér harminn hennar vitið.
Enn er heimsins hljómur fjær
hér er hvíld og friður.
Sorgarundin aðeins grær
Alvafds föðurbarmi nær.
Hér er vor og himinblær,
hægur niðui’,
laufahvísl og lóukliður.