Sjómannadagsblaðið - 07.06.1970, Side 49

GLEYMDIR
BJÖRGUNARMENN
Framhald af bls. 12.
Hann lá vakandi á bekknum, þegar kyndararnir komu um borð,
og hann heyrði hvert orð sem fór í milli þeirra og vélstjórans.
Hann telur að aldrei hafi menn gengið í land fyrir minni átillu.
Kyndarinn, sem orð hafði fyrir þeim, spurði vélstjórann eitthvað
á þessa leið: „Erum við kannski of seinir?“ Svaraði vélstjórinn
j)á hinn rólegasti: „Ekki segi ég það, en þið hefðuð getað komið
fyrr.“ Kyndarinn segir þá með nokkrum þjósti: „Jæja. Úr því
við komum of seint, er bezt við förum aftur í land.“ Gripu þá
l»áðir kyndararnir föggur sínar og gengu af skipinu. Létu þeir
það ekkert á sig fá þótt reynt væri að halda aftur af þeim.
Þannig atvikaðist það að brottför skipsins seinkaði og að nýir
kyndarar voru ráðnir í þessa örlagaríku ferð.
Jóhannes frá Gauksstöðum segir þannig frá því, er síðustu
mönnunum var náð: „Það sló á okkur óhug þegar tildráttartaug-
in slitnaði. Við vorum samt tilbúnir á litla bátnum þegar þessir
tveir síðustu hentu sér í sjóinn. Þeir gerðu alveg rétt, þetta var
eina lífsvon þeirra. Sá fyrri náði réttu lagi, synti knálega og náði
he'Iu og höldnu að bátnum. Hinum virtist fatast á miðri leið og
ætlaði okkur að ganga erfiðlega að ná honum. Þegar ég kom
höndum á hann sá ég hvers kyns var. Björgunarbeltið hafði
losnað og flækst niður á fætur hans, þannig að hann stóð á höfði
í sjónum. Var honum í ofboði komið í land, þar sem Helgi Guð-
mundsson læknir úr Keflavík, sem kominn var á staðinn, reyndi
á honum lífgunartilraunir, sem því miður báru engan árangur."
Eftir var þá maðurinn í mastrinu, aleinn í vaxandi veðurham.
Fæstir bjuggust við því að flakið stæðist það hafrót til næstu
fjöru eða næsta dags. Skipin fyrir utan vom öll farin nema
björgunarskipið Þór, er bendi ljóskastara sínum öðru hvoru að
manninum, er hafði bundið sig í rciðann. Brátt var bæði maður-
inn og skipsflakið horfið. Einn stórsjórinn braut það sem eftir
var af því og kaffærði partana niður í hyldjúpt lónið. Brotsjó-
arnir æddu óhindraðir inn yfir flúðirnar.
Á Stafnesbæjum voru allir önnum kafnir við að hlynna að
þeim, sem heimtir voru úr helju. TJm mennina, sem unnu að
björguninni, og drifið hafði að úr ýmsum áttum, var minna
hugsað. Það voru þreyttir og slæptir menn, sem brýndu brotnum
báíum í grýtta vör um kvöldið. Það átti ekki sízt við um þre-
menningana frá Sandgerði. Þeir hurfu hljóðlega heim á leið eins
og þeir kornu, gangandi grýtta slóð, gegnvotir, kaldir og svangir.
Síðan hefur aldrei verið á þá minnst í sambandi við þetta hörmu-
Iega skipsstrand. Þeir eru jafnvel búnir að gleyma hverjum öðr-
um, nú þegar liðið er á fimmta áratug. Þeir eru samt enn í íullu
fjöri. Sama má segja um þá sem björguðust, þótt farnir séu að
týna tölunni. Bjarni Brandsson er nýlátinn á Hrafnistu. Allir voru
þeir lifandi og komu saman þegar 30 ár voru liðin frá atburðin-
um.
Sá sem þetta ritar heyrði fyrsta neyðarkallið, og fylgdist með
því sem gerðist allan tímann og varð skömmu síðar skipsfélagi
flestra þeirra, sem eftir lifðu af Jóni forseta. Þeir hafa allir veynzt
þjóð sinni nýtir menn. Eftir hina, sem fórust, eru enn opin sár,
sem jafnvel tíminn hefur ekki getað læknað.
Reykjavík, 1. maí 1970.
Henry Hálfdansson.
Örkin hans Nóa
Oðruhvoru á undanförnum áratugum hafa verið uppi
raddir um leiðangra, sem hafa gert sér vonir um að
finna Örkina hans Nóa, samkvæmt sögn biblíunnar um
strand hennar á Ararat. I Bandaríkjunum er nú verið
að undirbúa einn slíkan leiðangur.
Fyrir allmörgum árum fann franskur vísindamaður
nokkra tilsagaða eikarplanka í klettasprungu ífjallinu
Ararat í Tyrklandi, og þar sem aldur þeirra reyndist
vera um 4000—5000 ára, og sú staðreynd er fyrir hendi,
að eik á sér þarna engan uppruna, vakti þetta að nýju
trú manna á sögnina um að Nói hefði forðað sér undan
flóði, og hér gæti aðeins verið um að ræða hluta úr
skipi hans.
Þeir sem standa að hinum bandaríska leiðangri gera
sér vonir um, að geta á næsta ári fundið Örkina sjálfa
í tilfrosnu stöðuvatni ofarlega í fjallinu. Meðfylgjandi
mynd er úr kvikmyndinni „Biblían“ og gefur hugmynd
um hvernig Örkin hefði getað litið út.
H afnarverkföll
Dagur án verkfalls, er ekki góður dagur.
Mætti halda að væri viðkvæði brezkra hafn-
arverkamanna. Á síðasta ári voru 297 (!)
hafnarverkföll í Englandi og við það töpuð-
ust 359.000 dagsverk. Liverpool var hæst í
tölunni á þessu sviði. Það er því ekki að
ástæðulausu að brezkar hafnir séu farnar
að fá vantraust á sig meðal farskipaaðila.
Til samanburðar má nefna um stærri hafnir
meginlandsins, að engin verkföll hafa átt sér
stað í Rotterdam frá því að síðari heims-
styrjöld lauk. í Hamborg hefur verkfall
komið fyrir hálfan dag frá 1945, og í Ant-
werpen varð örstutt verkfaH árið 1960, til-
komið af stjómmálalegum ástæðum.
i__________________________________________/
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 35