Eimreiðin - 01.04.1925, Síða 58

154
SIG. KR. PÉTURSSON
EIMREID1N'
þeim, nær svo glæsilegum árangri, að málfar hans verður að
telja fyrirmynd, — er þá ekki einsætt, að reglur hans seu
einhvers virði? Vel má vera, að honum skjátlist að sumu
leyti. En hve mjög sem honum skjátlast — ég dæmi ekkert
um það — er það samt meira en lítið undrunarefni, að hann,
sjálfmentaður maður, skuli, á skömmum tíma, hafa ráð á þv'
að gera sig að kennara »hálærðra« norrænufræðinga í V1115
um greinum. En ég fer ekki lengra út í það.
Þegar Sigurður Kr. Pétursson fellur frá, missir guðspel'1
hreyfingin hér á landi mikið. íslenzkar bókmentir missa l&a
mikið. En vinir hans missa þó mest. Vonandi er, að þess'r
þrír aðilar verði allir til samans svo giftudrjúgir, að þeirn
verði leyft að njóta Sigurðar sem lengst og allra hinna mörð11
og miklu hæfileika hans. í nafni þessarar þrenningar óska eS
þess, að svo megi verða.
Grétar Ó. FeH5-
Tvær söngvísur.
Klukknahljómur.
(Sjá Agnete og Havmanden.)
Klukkurnar hringdu og hljómurinn leið
að hjarta og talaði um dýrð, sem beið.
Opin stóð kirkjan, með ilmský og ljós,
og engilraddir sungu um Betlehems rós.
Dalurinn allur í döggum björtum skein,
um dranga og hlíðar leið bergmálsaldan hrein.
f'*
Hamranna drotning í hljóði grét og bað,
því hún var mensk — og þráði til kirkjunnar á Stað.