Eimreiðin - 01.04.1925, Síða 85

e‘MREið
IN
LÍFQJAFINN
181
han 3nn t13® stundarkorn og sagði ekkert. Svo spurði
n undrandi: Eruð þér við að ganga frá vörunum?
ern stendur er ég við það verk, svaraði ég.
því ann a^u9a5i þvínæst tillögur okkar lið fyrir lið, og þegar
Vkk ^ sa25i hann: Ég fæ ekki betur séð en tillögur
1 ar s®u nothæfar í alla staði. Ég læt senda þær í prent-
m*iuna á morgun,
.. m leið og við vorum að fara út úr stofunni, kallaði hann
^m °3 mælti:
rive lengi hafið þér verið þarna í umbúðadeildinni?
þ6,x m og þrjá daga, svaraði ég.
er eruð þá búinn að vera þar nógu lengi. Þér eigið víst
er| eftir ólært þar?
J;ei’ svaraði ég.
ann virti mig fyrir sér um stund. Það er einkennilegt, að
lok°rU9Ur ^eirra ^uli hafa minst á yður einu orði, mælti hann
t S' ^ennilega ætlast gamli maðurinn til þess, að þér vinnið
g Saiuhjálp yðar sjálfur. Er ekki svo?
2 ^Vst við því, svaraði ég, því alt, sem mennirnir fram-
verður að koma innan frá — frá lífgjafanum í brjóst-
Peirra, eigi það að koma að notum.
jí ann hugleiddi þetta, sem ég sagði, og hripaði svo nokkrar
“r,á PaPpírsblað.
o:ij- ^eri<ins þetta í fyrra málið; hann er í endurskoðunar-
ni- Við skulum sjá, hvernig yður farnast þar. Ég þakk-
de‘ldin
aði
°g fór.
ekk
®g heyrið, kallaði hann á eftir mér. Það er bezt að geta
■ns ' F-11’ e^ hafi minst á samband yðar og gamla manns-
þ, ms og þér sjáið, kemur mér það í rauninni ekkert við.
r megið reiða yður á, að það er gleymt, svaraði ég og fór.
sártfern manuðum síðar skifti ég um heimili. Mig tók það
móðjað ^ara frá húsmóður minni. Hún var mér eins og bezta
Prófe^' °9 mar orðinn staðurinn næsta kær. Jafnvel litli, loðni
hans SS°r'nn var mer orðinn kær, þrátt fyrir firrukenningar
áfr S 1^9Íaiinn krafðist þess, að ég héldi í horfið. Og
anr hélt ég upp brekkuna.