Eimreiðin - 01.04.1933, Síða 50

162
ÚTFARIR
EIMREIÐIN'
gætt, að margur reynir að klífa þrítugan hamarinn til þess
að geta fylgst með þeirri tízku, sem skapast hefur við greftrun
framliðinna, en að réttu lagi aldrei hefði átt að geta fengið
tækifæri til að komast í það horf, sem nú er orðið*.
Hversu lítt þessum málum hefur verið sint hjá flestum
þjóðum, jafn þýðingarmikil og þau þó eru, stafar vafalaust af
því, að flestum þykir dauðinn, og það sem honum fylgir,
óljúft umhugsunarefni og vilja skjóta því til hliðar svo lengi
sem hægt er. Þetta er þó rangt, því einmitt þegar dauðann
ber að garði eiga margir um sárt að binda og hafa mikla
þörf fyrir að ráðið sé fljótt og vel fram úr þeim vandkvæð-
um, sem að höndum bera í sambandi við fráfall hins látna-
Þess vegna er hin mesta nauðsyn á, að bæjarfélögin rann-
saki til hlítar á hvern hátt bezt megi koma þessum málum
fyrir, bæði frá heilbrigðislegu og fjárhagslegu sjónarmiði ein-
staklinganna. Það má ekki eiga sér stað að slíku málefni,
sem varðar jafnt hag allra stétta og einnig er þýðingarmikið
heilbrigðismál, sé umhugsunarlaust skotið undir væng æfa-
gamalla helgisiða, heldur verður það að takast sömu tökum
og önnur vandamál, sem þjóðfélögin þurfa að ráða fram úr.
í augum margra, sérstaklega eldra fólks, virðist það ganga
guðlasti næst, að stungið sé upp á nokkrum verulegum breyt-
ingum á útfarar- eða öðrum helgisiðum, frá því sem verið
hefur síðustu áratugi. En þegar litið er yfir hverri breytingu
þessir siðir taka, jafnvel hjá sömu þjóðum, á einum eða
tveimur mannsöldrum, eða öllu heldur hversu gerólíkir sið-
irnir hafa verið hjá hinum ýmsu kristnu þjóðum, verður manni
ljóst hvílíkt fálm og skilningsleysi hefur ríkt um þessi efni,
allt frá upphafi og fram á vora daga. Til þess að gefa mönn-
um nokkra hugmynd um þetta, vil ég í örfáum dráttum segja
frá líksiðum nokkurra þjóða.
Eftir útfararvenjum má skifta þjóðunum í tvo meginflokka:
1) Þær, sem reyna að varðveita hinar jarðnesku leifar manns-
ins eins lengi og unt er, og 2) þær, sem reyna að eyða þeim
algerlega, þannig að sem minstar menjar sjáist eftir af hin-
um dauða líkama.
Þær tvær aðferðir, sem tíðkast hjá mentuðum þjóðum á
vorum dögum, greftrun og líkbrensla, eru báðar æfagamlar